Jak się przygotować do sezonu Paintballowego

Tegoroczny sezon paintballowy można uznać już za w pełni otwarty. Firmy organizujące gry i turnieje zamieszczają coraz więcej ogłoszeń o coraz liczniejszych imprezach. Tylko czekają na to abyśmy wyciągnęli nasze markery i resztę sprzętu z szafy i wzięli udział w organizowanych przez nich spotkaniach. Ale czy jesteśmy na to odpowiednio przygotowani, aby nasza zabawa przebiegła bezproblemowo a przede wszystkim bezpiecznie? Należy pamiętać, że właściwe przygotowanie to nie tylko sprzęt ale i kondycja fizyczna, bez której bardzo łatwo o kontuzję, przez którą możemy być wyeliminowani z rozgrywek na kilka tygodni.

Najważniejszymi elementami wyposażenia każdego gracza jest marker oraz maska paintballowa i te elementy powinny zostać sprawdzone i przygotowane przed nadchodzącym sezonem, a później kontrolowane przed każdą grą.

Maska paintballowa jest podstawowym i NIEZBĘDNYM elementem każdego gracza jej zadaniem jest ochrona twarzy uczestnika, a przede wszystkim oczy i uszy, które w przypadku trafieniu mogły by ulec niebezpiecznym urazom. Jak należy właściwie dbać i przygotować maskę do sezonu? Na początku sezonu należy dokładnie przejrzeć maskę w szczególności szybę sprawdzając czy nie ma żadnych pęknięć które mogły by ją osłabić. Przed każdą rozgrywką warto dobrze wyczyścić szybę oraz, o ile szyba nie posiada warstwy przeciwparującej, nanieść na wewnętrzną stronę szyby środek zapobiegający parowaniu (niektórzy używają do tego celu szamponu do włosów). Po każdej rozgrywce należy dokładnie maskę wyczyścić z ewentualnych pozostałości po farbie oraz skontrolować szybę.

Najistotniejszym elementem wyposażenia każdego gracza, od którego bezpośrednio zależą wyniki gry jest marker paintballowy. Jest to skomplikowany układ mechaniczno-pneumatyczny, często elektro-mechaniczno-pneumatyczny który wymaga odpowiedniego serwisowania. Najłatwiej i najpewniej jest oddać marker do firm które zajmują się serwisowaniem sprzętu paintballowego. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie aby samemu spróbować serwisować nasz sprzęt. Należy jednak pamiętać aby zachować podstawy bezpieczeństwa spośród których należy wymienić: jakąkolwiek działalność serwisową dokonujemy po uprzednim zdemontowaniu zasilania gazowego; należy zawsze sprawdzić czy w komorze bolta nie znajduje się kula, jeśli jest należy ją usunąć, zaglądamy przez feed, nigdy przez lufę. Wszystkie czynności serwisowe należy dokonywać zgodnie z instrukcją obsługi markera. Ważne jest także aby oprócz czynności serwisowych systematycznie czyścić marker - po każdej rozgrywce.

Serwisując, czyszcząc oraz dbając o swój sprzęt nie wolno zapomnieć o własnym organizmie, który po czasie zimowego zastoju wymaga również swoistego "serwisowania" oraz przygotowania do sezonu. Jeśli nie uprawialiśmy żadnych sportów w okresie zimowym, należy zadbać o dobrą formę fizyczną aby podczas rozgrywki nie brakło nam sił. Bardzo wskazany będzie wysyłek fizyczny w każdej formie np.: jogging czy pływanie. Watro tez zadbać o właściwą, bogatą w węglowodany dietę, można również wspomóc się specjalistycznymi odżywkami i suplementami diety. Specjaliści z dziedziny dietetyki polecają dla paintbolistów odżywkę Carbo oraz kreatyne, natomiast podczas samej rozgrywki warto sięgnąć po napój izotoniczny (np.: IZO PLUS).

Stosując powyższe wskazówki będziemy pewni, że nasz sprzęt jest w dobrym stanie oraz że właściwie dbamy o swój organizm dzięki czemu ten i przyszłe sezony paintballowe będą na pewno owocne bez przykrych niespodzianek

Paintball i bezpieczeństwo

Patrząc na grę w paintball z perspektywy widza można dojść do wniosku, że paintball to niebezpieczny sport. Widzimy grupę ludzi biegających, skradających się i strzelających do siebie z urządzeń przypominających prawdziwą broń. Nic bardziej mylnego, otóż paintball jest bardzo bezpieczną grą pod warunkiem, że zastosuje się wszystkie reguły bezpieczeństwa!
Popatrzmy na to z innej strony ile jest sportów takich jak hokej, football amerykański oraz inne które gdyby nie ściśle zasady bezpieczeństwa byłby bardzo niebezpieczne, powodowały by mnóstwo kontuzji skutkiem czego byłoby wycofanie danej dziedziny sportu. Jednakże stosując odpowiednią odzież ochronną oraz przestrzegając ustalonych zasad ryzyko kontuzji jest minimalizowane. Podobnie jest z paintballem, gdy będziemy stosować się do zaleceń bezpieczeństwa ryzyko, że coś złego może się nam przydarzyć niemal do zera. Wśród zasad bezpieczeństwa można wyszczególnić odpowiedni ubiór graczy, pewne reguły do których gracze powinni się niezbędnie stosować oraz właściwe przygotowanie pola do gry.

Zacznijmy od opisu właściwego opisu ubioru gracza, otóż najważniejszym i niezbędnym elementem każdego gracza jest maska paintballowa. Bez niej gracz nie zostanie wpuszczony na żadne pole do gry. Maska ma za zadanie ochraniać wzrok oraz słuch gracza, dlatego też tak ważne jest aby maska była w dobrym stanie technicznym oraz nie miała żadnych uszkodzeń. W zasadzie maska jest jedynym niezbędnym elementem ubioru gracza, jednakże można i warto się wyposażyć w komplet ubrań z ochraniaczami lub przynajmniej w ochraniacze częściowe. Mimo, że trafienie nie jest jakoś specjalnie bolesne, ale do najprzyjemniejszych rzeczy tez nie należy, a gdy przyjdzie nam „zebrać serię" robi się dopiero nieprzyjemnie, nie mówiąc o tych wszystkich siniakach które się pojawiają. Dla tego strój z piankowymi ochraniaczami jest bardzo rozsądnym posunięciem. Warto też pamiętać o rękawicach, gdyż wystawiane dłonie są dość częstym celem. Na pewno każda wydana na strój ochronny złotówka nie będzie zmarnowana.

Oprócz ubioru należy przestrzegać kilku ważnych zasad:

1. Pod żadnym pozorem nie wolno ściągać maski na polu gry.
2. Należy tak ustawić marker, aby prędkość wylotowa była MNIEJSZA niż 300fps, jeśli nie wiemy z jaką prędkością początkową strzela nasz marker to podejdźmy organizatora/właściciela pola on na pewno będzie miał chronometr i pomoże nam w ustawieniu markera.
3. Po opuszczeniu pola gry trzeba na lufę zatyczkę lub ballerbaga co zapobiega przypadkowemu wystrzeleniu kulki.
4. Nie powinno się strzelać do nikogo z odległości mniejszej niż 1metr.
To są cztery najważniejsze zasady bezpieczeństwa które powinny obowiązywać na każdym polu paintballowym oraz podczas każdej rozgrywki, stosując się do nich unikniemy kontuzji oraz naszym zachowaniem nie spowodujemy niebezpiecznej sytuacji.

Ostatnim elementem bezpiecznej gry w paintball to odpowiednio przygotowane pole do gry, zazwyczaj nie dotyczy nas to bezpośrednio ale powinniśmy wiedzieć czego należy oczekiwać o organizatorów alby nasza zabawa przebiegała w sposób bezpieczny. Dobrze przygotowane pole powinno być ogrodzone siatką zabezpieczającą, która zatrzyma wyszczekiwane kulki na terenie pola tak aby widzowie mogli bezpiecznie śledzić grę, podłoże boiska powinno być równe, najlepiej trawiaste, a porozstawiane przeszkody nie powinny stanowić zagrożenia dla graczy, najlepiej gdy są to tzw balony. Tak przygotowane pole zminimalizuję ryzyko zwichnięcia kostki, uderzenia się o coś czy też uszkodzenia ubioru czy sprzętu. Na każdym polu powinno znajdować się urządzenie do kontrolowanie prędkości wylotowej kuli - tzw. chronometr, a organizator gry powinien kontrolować graczy czy ich markery spełniają wymogi bezpieczeństwa.Powyższe zasady powinny być przestrzegane na każdym polu do gry a za ich przestrzeganie odpowiada organizator.

Pamiętajmy, że nasze zdrowie leży w naszych rękach i stosowanie się do wyżej wymienionych zasad pozwoli nam bezpiecznie grać w paintball. Nie pozostaje zatem nic innego jak życzyć wszystkim udanej i przede wszystkim bezpiecznej zabawy.

Narodowa Liga Paintballowa

Początkiem roku 2011 została powołana do życia Narodowa Liga Paintballowa - NLP

W ostatnich latach, paintball staje się coraz bardziej popularny, również w Polsce. Dlatego też początkiem 2011 roku, została zawiązana Narodowa Liga Paintballowa. Dzięki porozumieniu organizatorów turniejów paintballowych w całej Polsce, oraz polskich zawodników drużyn, które odnosiły sukcesy w ligach europejskich.
Głównymi celami i założeniami ligi, jest podniesienie polskich rozgrywek paintballowych, do standardów lig europejskich. Promowanie ligi i polskich drużyn. Pomoc w nabywaniu doświadczenia i rozwijaniu kariery drużyn już istniejących od pewnego czasu, jak i tych nowo powstałych. Będzie to miało duży wpływ na rozwój całej ligi.
W skład założycieli oraz organizatorów NLP, wchodzą:
- Jerzy Maliński
- Marcin Kałudow
- Maciej Kłębukowski
- Rafał Sobieraj
- Przemysław Koclajda
- Daniel Janiszewski
- Arek Szewczyk
Liga została podzielona na dwa rodzaje:
Drużyny pięcioosobowe - NLP Ekstraklasa oraz NLP II Liga
Drużyny trzyosobowe - NLP3 II Liga oraz NLP3 I Liga
Poniżej można zobaczyć terminy turniejów NLP Ekstraklasy i NLP II Ligi, które będą się odbywać w tych samych terminach;
9-10 kwiecień NLP Ekstraklasa, II Liga - Warszawa - turniej inauguracyjny
23-24 kwiecień NLP3 I, II Liga - Poznań
7 maj NLP3 I, II Liga - Kielce-Skarżysko
14-15 maj NLP Ekstraklasa, II Liga - Lublin
4 czerwiec NLP3 I, II Liga Pabianice
11-12 czerwiec NLP5 Ekstraklasa, II Liga - Gliwice
18-19 czerwiec NLP3 I, II Liga - Białystok
9-10 lipiec NLP3 I, II Liga - Gliwice
23 lipiec NLP3 I, II Liga - Starachowice
6-7 sierpień NLP Ekstraklasa, II Liga - Pabianice
20 sierpień NLP3 I, II Liga - Warszawa
10 wrzesień NLP3 I, II Liga - Lublin
24-25 wrzesień NLP Ekstraklasa, II Liga - Warszawa - finały ligi
8-9 październik NLP3 I, II Liga - Oława
Na turnieje zapisywać się można na stronie: http://www.nlpb.pl/rejestracja.html.
Zgłoszone drużyny mają obowiązek zapłacić wpisowe do 2 tygodni przed turniejem. Wtedy też kończą się zapisy.
Cena wpisowego wynosi odpowiednio, dla:
Drużyny 5osobowej (NLP Ekstraklasa, NLP II Liga) - 600 zł/turniej
Drużyny 3osobowej (I liga NLP3, II liga NLP3) - 300 zł/turniej
Kapitan drużyny podczas rejestracji teamu zobowiązany jest do przesłania danych zawodników do identyfikatora (imię, nazwisko, drużyna, liga, data urodzenia, opisane zdjęcie każdego zawodnika druzyny) na adres mailowy ligi. Cena identyfikatora wynosi 15 zł, chyba, że jest on wyrabiany w dniu turnieju. Wtedy koszt wynosi 30 zł.

EURO 2012 - kompromitacja?

Euro 2012 - kompromitacja? Odpowiedź poznamy za rok. Smuda powinien odejść!

Wczorajszy mecz LITWA POLSKA coraz bardziej mnie w tym utwierdza. Naprawdę coraz bardziej boję się, że najemy się wstydu, że nie zdobędziemy nawet bramki na tym turnieju.Nie mam pojęcia czym kierował się prezes PZPN wybierając na selekcjonera Smudę. Dla mnie to człowiek bez charakteru, cały czas zmienia zdanie,gubi się w swoich wypowiedziach,no i przede wszystkim nie potrafi stworzyć kolektywu 11 chłopaków którzy nie przyniosą wstydu, a wręcz przeciwnie dadzą nam kibicom radość i dumę że jesteśmy Polakami.
Dla mnie osobiście pan Smuda, pomijając Widzew w LM, nic takiego nie osiągnął. W Lechu miał tak silny zespół a zdobył tylko PP, a już Zieliński potrafił z tym samym zespołem zdobyć mistrzostwo kraju. W klubie podano mu na tacy zawodników a i tak nie potrafił spełnić marzeń kibiców Lecha o " majstrze". Teraz gdy musi sam dobrać piłkarzy do kadry robi to tak nieudolnie,że woła to o pomstę do nieba. Co robią w pierwszym składzie Mierzejewski i Sadlok, piłkarze dołującej Polonii Warszawa? Gdzie jest Małecki, najlepszy w tym momencie polski piłkarz Ekstraklasy? Mamy problem z obsadą bramki, trzech kontuzjowanych, a on nie powołuje Boruca, zachowuje się jak obrażone dziecko, a tu przecież chodzi o dobro narodowe, naszą reprezentację.
Dlatego twierdzę,że pan Smuda powinien odejść, bo będziemy mieli duży kłopot, a nikt nie chce, żeby nasz udział na EURO skończył się po trzech słabych meczach.

W jakim wieku rozpocząć trening na siłowni?

Kiedy można rozpocząć uprawianie sportów siłowych? Im wcześniej tym lepiej, choć oczywiście nie chodzi o to, by namawiać na siłownię najmłodszych. Dzieciństwo to czas rozwoju ogólnego a a ukierunkowany trening specjalistyczny można rozpocząć około 10 roku życia lub nawet nieco później

Nie ma w tej kwestii w pełni miarodajnych badań. Jak to jest z siłownią? Ćwiczenia siłowe bywają często demonizowane i przedstawiane jako takie, które hamują rozwój. Nie jest to do końca prawdą. Jedynie trening z użyciem maksymalnych obciążeń i zaawansowanych technik może przyczynić się do powstania szkód w młodym organizmie. Ćwiczenia o charakterze ogólnorozwojowym, z niewielkimi obciążeniami, związane z przemieszaniem ciała w przestrzeni wykonywane rozsądnie i z umiarem oraz prawidłowo pod względem technicznym nikomu nie będą w stanie zaszkodzić.
Dzieciństwo i młody wiek to czas, gdy należy opanowywać technikę ćwiczeń. Wtedy właśnie uczymy się prawidłowego wykonywania przysiadów, podciągania na drążku, pompek. Prawidłowa technika chroni młodych sportowców przed powstawaniem wad postawy - już samo to jest ogromnym osiągnięciem zabezpieczającym organizm na przyszłość.
Kolejną zaletą podjęcia świadomego sportowego wysiłku w młodym wieku jest możliwość wypracowania w ten sposób prawidłowych nawyków dietetycznych, które również zaowocują w przyszłości. Młody sportowiec ma szansę nigdy nie przyzwyczaić się do plastikowego jedzenia i fast foodów. Tym mniejszy będzie miał problem z unikaniem ich w przyszłości. Pozostaje jedynie kwestia chęci - dzieci nie należy zmuszać do uprawiania jakiegokolwiek sportu. Warto uczyć je odpowiednich zachowań przedstawiając im konkretne wzorce. Jeśli rodzic się nie rusza trudno oczekiwać od dziecka, że będzie ono przejawiało aktywność, chociaż... kto wie - dzieci potrafią zaskakiwać. Jeśli dziecko tak właśnie nas zaskoczy tj. faktycznie zechce zająć się aktywnie sportem rola rodzica sprowadza się do wykazania troski o jego prawidłowy rozwój i stały monitoring tego rozwoju, co wymaga wiedzy, świadomości i ogromu zdrowego rozsądku, a przede wszystkim czasu i zainteresowania losem własnej pociechy.
Wstęp do pełnych treningów
Około 15 roku życia trening siłowy można nieco bardziej ukierunkować. To czas, w którym można układać plany treningowe w oparciu o złote ćwiczenia. Nieporozumieniem jest jednak dążenie do upadków mięśniowych czy wykonywanie superserii. Podobnie należy unikać ćwiczeń izolowanych na mięśnie brzucha. Kaloryfer na brzuchu pojawi się wcześniej czy później, a tak młody wiek wciąż wymaga ćwiczeń ogólnorozwojowych. Mając -naście lat nie należy jeszcze sięgać po suplementy. Bazą dla rozwoju są dieta i ćwiczenia, pamiętajmy też że organizm wciąż jeszcze rośnie z racji młodego wieku i aby rozwijał się prawidłowo niezbędne jest zapewnienie mu jak najbardziej naturalnych warunków do wzrostu.
Technika, technika i jeszcze raz technika
Każdy kto w wieku lat kilkunastu dopiero rozpoczyna przygodę z siłownią musi skupić się na opanowaniu techniki ćwiczeń. Każdy kto trening kontynuuje powinien tę technikę doszlifowywać. Jak twierdzą fachowcy: lepiej podnosić kilogram mniej i robić to prawidłowo niż unosić więcej kosztem techniki. Jedynie prawidłowa technika ćwiczeń gwarantuje zachowanie zdrowia i chroni ciało kulturysty przed, niejednokrotnie bardzo poważnymi, kontuzjami.
Nigdy nie jest za późno
Im wcześniej rozpoczynamy uprawianie jakiejś dyscypliny sportu tym lepiej dla naszych osiągnięć, jednak na aktywność fizyczną nigdy, przenigdy nie jest zbyt późno. Kulturystykę można zacząć uprawiać w każdym wieku, a że każdy wiek ma swoje uwarunkowania i wymogi należy jedynie zwrócić uwagę na idealne dopasowanie treningu do możliwości własnego organizmu. Możliwości te z czasem się zwiększą i to niezależnie od wieku. Ćwiczenia stymulują rozwój - prawidłowo wykonywane ćwiczenia.

Sparingi przed EURO 2012

Jakość sparingów naszej reprezentacji w piłce nożnej to bardzo poważny problem na nieco ponad rok przed najważniejszym turniejem w historii występów polskiej kadry.

Mołdawia, Litwa, wkrótce Gruzja. Z całym szacunkiem dla tych krajów, ale czy to odpowiedni dobór rywali dla drużny, która będzie współgospodarzem turnieju, wobec której są tak duże oczekiwania.
Dla polskiej drużyny każdy mecz, który rozegraliśmy lub rozegramy był i będzie jak mecz o punkty, niestety dla naszych rywali to tylko mecze towarzyskie, w których mają okazję do testowania ustawień taktycznych, sprawdzenia piłkarzy rzadziej grających w meczach o punkty. Taki już los gospodarzy turniejów mistrzowskich, nie jesteśmy pierwsi i nie ostatni, którzy w ten sposób przygotowują się do Euro. Nasz problem polega na doborze sparingpartnerów, których kontraktuje nam w imieniu PZPN firma SportFive. Wiadomo, że ciężko znaleźć dobrego rywala w terminach FIFA, nie mówiąc już o terminach nieoficjalnych.
Kadrze Franciszka Smudy w sezonie 2010/11 udało się dotychczas zagrać z dwiema może trzema klasowymi drużynami na osiem spotkań, a nie zapowiada się, aby miało być lepiej, na dodatek były to drużyny z poza Europy, więc grające trochę inny futbol niż ten który będzie grany na Euro.
Dużo lepiej na naszym tle wypada nasz współgospodarz Ukraina, gdy my graliśmy z Kamerunem, to nasi sąsiedzi z Holandią, my z Ekwadorem, oni z Brazylią, my z Litwą, oni z Włochami, do tego zagrali jeszcze ze Szwecją, czyli oprócz Brazylii z którą każdy chce grać, potrafili zakontraktować naprawdę solidnych rywali.
Przed nami w czerwcu mecz z Francją, niestety będzie on rozegrany poza oficjalnym terminem FIFA, czyli wielce prawdopodobne, że wystąpią w mocno rezerwowym składzie, gdyż wcześniej rozegrają dwa spotkania, jedno o punkty, a drugie, co ważne, ale dla naszych sąsiadów, właśnie z Ukrainą, będzie to mecz w terminie FIFA.
Dopiero we wrześniu na otwarcie Stadionu Narodowego zagramy z Niemcami, to spotkanie zweryfikuje poziom naszej reprezentacji i dowiemy się, czy te przygotowania i dobór przeciwników, były słuszne, czy były po prostu niewypałem.
Jeszcze jedna sprawa, która nie daje mi spokoju, to miejsca, w których rozgrywaliśmy dotychczas spotkania. Większość z nich to wyjazdy za granicę, a ja się pytam po co? Jest tyle pięknych nowych stadionów w Polsce, gdzie można promować naszą piłkę, w końcu to na naszych stadionach będziemy rozgrywać mecze na mistrzostwach. Przyszłoby mnóstwo kibiców, bo nie każdy dostanie bilet na mecze turniejowe.
Został rok z małym okładem, w którym miejscu jesteśmy, tego nawet trener Smuda pewnie nie wie, oby nie zakończyło się to wielką katastrofą.

Dobre hamulce rowerowe

W tym artykule próbuję przedstawić części rowerowe jakimi są hamulce. Przedstawiam klasyczne hamulce, próbuję uświadomić czytelnika jak bardzo ważnym elementem są hamulce w każdym rowerze

Moc szczęk hamulcowych nie jest imponująca, jednak dobrze skonstruowane hamulce, szczególnie do rowerów szosowych, są w stanie całkiem skutecznie zatrzymać rowery nawet przy dużej prędkości. Nie jest to działanie w rodzaju brutalnego szarpnięcia, ale ma swoje plusy w postaci bardziej płynnego hamowania i dokładnego dozowania mocy.
Cantileuer - prosta konstrukcja dwóch krótkich, mocowanych na trzpieniach, znajdujących się na widelcu ramion, zagiętych w środku długości tak, że ich końce oddalają się od obręczy. Ramiona zawieszone są niejako na rozchodzącej się nad oponą lince hamulcowej z pancerzem opartym o przelotkę będącą w stałej odległości od obręczy; w przypadku widelców sztywnych na wysokości górnego łożyska kierownicy i na koronie dolnych goleni w przypadku widelca amortyzowanego. Kiedy linka cofa się w pancerzu, wyciągana przez dźwignię, ramiona są unoszone i powodują dociśnięcie klocków do obręczy. Hamulce te mają zaletę dość otwartej konstrukcji, dzięki czemu nie zapychają się łatwo błotem. Żeby uzyskać wystarczającą moc do hamowania rowery MTB należało precyzyjnie je regulować i stosować odpowiednio wysokiej jakości klocki hamulcowe.
Dawniej nieźle sprawdzały się w rowerach górskich, teraz ich popularność ogranicza się do przełaju. Zostały wyparte przez rozwinięcie tej idei, czyli V-Brake. To bardzo ważne części rowerowe - mocowane na trzpieniach, podobnie do cantileverów, mają jednak proste i dłuższe ramiona wystające ponad wysokość opony. Ściskanie odbywa się przez wyciąganie linki zamocowanej do jednego z ramion, która cofa się do pancerza opartego o drugie ramię. Ramiona są lekko odchylone od pionu na zewnątrz, z przodu tworzą kształt litery V, od czego pochodzi ich nazwa. Konstrukcja jest bardzo prosta i efektywna na tyle, że świetnie sprawdza się w lżejszych odmianach MTB. W kategorii proporcji wydajności hamowania do masy można je uznać za bezkonkurencyjne. Ich wprowadzenie wymagało opracowania nowych klamek hamulcowych.

Boks - królem wśród sportów walki

Wśród sportów walki to boks jest najbardziej cenioną i prestiżowy konkurencją i prawdopodobnie zawsze nią będzie.

Jest wiele dyscyplin i konkurencji sportowych, a każda z nich inna. Ale wśród setek sportów, tylko nieliczne polegają na tym, aby stosować siłę fizyczną i jakieś wyćwiczone umiejętności bezpośrednio na rywalu. Dyscypliny te, to oczywiście sporty walki. Są to nieliczne dyscypliny sportowe, w których aby wygrać, trzeba wręcz zrobić poważną krzywdę przeciwnikowi. To, pewnego rodzaju ewenement, bo przecież sport kojarzy się nam ze zdrowiem.
Pośród sportów walki od zawsze największą popularnością i prestiżem cieszył się boks. I mimo rosnącej popularności, którą w ostatnich latach zdobyły, różnego rodzaju formuły z mieszanymi sztukami walk, jak MMA czy K-1, to jednak konfrontacje wielkich gwiazd i mistrzów w boksie zawodowym wzbudzają największe zainteresowanie i emocje.
Dlaczego boks jest numerem jeden i "królem" wśród sportów walki? Przyczynia się do tego kilka czynników. Boks jest wyjątkową prostą i nieskomplikowaną dyscyplina sportu dla kibica, budzącą w nim pierwotne odczucia. Przejrzyste i proste reguły; bicie się wyłącznie rękoma, uderzyć rywala a samemu nie dać się trafić - sprawiają, że boks jest łatwo przyswajalnym sportem dla kibiców. Boks jest także najbardziej naturalnym sposobem walki dla człowieka. Gdybyśmy musieli się  bronić lub kogoś zaatakować, nie mając pojęcia o sztukach walki, instynktownie staralibyśmy się uderzyć drugą osobę pięścią w twarz. Ten sposób walki jest w naszej krwi i instynktach, a co jest nam w pewien sposób bliskie, jednocześnie budzi w nas zainteresowanie. Boks jest najbardziej klasycznym sposobem walki. To właśnie klasyczny cios bokserski, jakim jest uderzenie sierpowy ze skrętem ciała, gdzie siła wędruje od samej stopy aż do pięści, jest najsilniejszym możliwym ciosem, jaki człowiek może zadać ręką. Być może boks jest mniej finezyjny i bardziej schematyczny od zapasów, judo czy kick-boxingu, ale w walce finezja nie jest efektywna.
To wybitni bokserzy zdobywali największą sławę i popularność. Wielcy mistrzowie w boksie zawodowym swoimi walkami porywali tłumy, stając się legendami za życia, a nie raz wpływali na poglądy całej społeczności. Doskonałym tego przykładem są tacy pięściarze jak Joe Louis i Muhammad Ali, którzy stali się symbolami przemian społecznych, walki z segregacją rasową i poglądami politycznymi. Przeciętnie interesujący się sportem człowiek, raczej nie jest w stanie wymienić mistrza formuły UFC czy K-1, ale mistrza świata wagi ciężkiej - z całą pewnością.
Dlatego boks ma tak dużą rangę i jest tak wyjątkowy i popularny. Budzi w nas pierwotne emocje, bo walka, w porównaniu do innych sportów, jest dosłowna - jest pot, krew i łzy. Bokserzy to tacy współcześni gladiatorzy, którzy potrafią przez ponad pół godziny narażać swoje zdrowie dla kibiców i osiągnięcia celu, którym jest pokonanie rywala.

Mieszane systemy walk

Ta odmiana spotów walki od kilkunastu lat zdobywa rzesze kibiców. Powstały różnego rodzaju formuły i organizacje, które organizują wielkie gale, które wcześniej były zarezerwowane tylko dla walk bokserskich. Formuły UFC, Dream, K-1 stają się co raz bardziej popularne i dostępne dla masowej widowni.

Ostatnimi laty co raz głośniej jest o sportach walki polegających na mieszanych sztukach walki. Najczęściej można usłyszeć nazwę walk na zasadach MMA. Zasady walki MMA polegają na walce rękami i nogami w stójce i parterze, są także dozwolone różnego rodzaju chwyty i dźwignie, które są właśnie używane w parterze. W praktyce oznacza to, że ma ringu mogą sie spotkać zawodnicy specjalizujący się w zupełnie różnych stylach walki.
Przykładowo zawodnik, którego głównym stylem jest judo (Paweł Nastula w Pride), może sie spotkać na ringu z rywalem specjalizującym się w kick-boxingu. To właśnie dzięki konfrontacjom różnych stylów walki, formuły te wzbudzają tyle emocji i powodują tak duże zainteresowanie ludzi. Chyba każdy z nas zastanawiał się jaki byłby rezultat pojedynku np. boksera z karateką. Są też walki odbywające się na zasadach K-1, co prawda jest to organizacja założona w Japonii, ale potocznie mówi się o walkach na zasadach K-1. W K-1 nie ma walki w parterze, chwytów, i walczy się w klasycznych rękawicach bokserskich w przeciwieństwie do MMA. W formule K-1 są dozwolone uderzenia rękoma, nogami i kolanem. Osobiście ten sposób walki odpowiada mi bardziej, gdyż jest bardziej przejrzysty i nie ma, często nudnawego w MMA, "kaczanie" się po macie.

K-1 jest bardziej humanitarne, nie ma tam bicia leżących i często już półprzytomnych zawodników. W pojedynkach na tych zasadach, o wiele częściej występują klasyczni bokserzy, a walki w stójce bywają efektowniejsze, gdyż nie ma ryzyka, ze rywal wykorzysta chwilę nieuwagi i obali swego przeciwnika do parteru. K-1 jest mieszanką klasycznego boksu z walkami o technikach nożnych. Warto dodać, że właśnie w K-1 z powodzeniem występował znany bokser Francois Botha. Oczywiście MMA w pewnych aspektach ma przewagą i wszystko jest kwestia upodobań kibiców co sposobu walki. Można też zauważyć częstą migrację zawodników walczących na zasadach tych dwóch formuł, choć częściej to zawodnicy MMA przechodzą do organizacji K-1, a najbardziej znanymi są Semi Schilt i Alistair Overeem, którzy po sukcesach w organizacjach Pride, Strike Force i UFC (zasady MMA) przeszli do K-1. Jeżeli chodzi o odwrotna migrację to chyba najsłynniejszym zawodnikiem jest Mirko Filipović alias CroCop. Nie zależnie od organizacji (UFC,Strike Force, Dream, K-1).

Sporty mieszanych sztuk walk są bardzo popularne i wykorzystują kryzys boksu zawodowego zdobywając kolejnych kibiców na całym świecie. W ten sposób możemy elektryzować się walkami ludzi niezależnie od stylu jaki Saba reprezentują, a to zawsze będzie budzić wielkie emocje.

Muay Thai

MuayThai Pochodzi z Tajlandii (choć nie ma na to jednoznacznych dowodów). Początki muay thai (muay boran) jako stylu walki datuje się gdzieś na około początek XIII wieku.

Muay thai jest stylem gdzie gdzie taniec przed walką (waikhru)odgrywał kluczową rolę (także ta tradycja jest stosowana aż po czasy obecne). Nawet na potrzeby armii włączono do treningu Muay Thai walkę bronią (krabi-krabong)poprzez specjalne owijacze zwane "kaad chuek" które były dodatkowo nabijane szkłem lub żwirem w celu zwiększenia obrażeń.

W 1887 roku został wydany specjalny dekret przez króla nakazujący otwarcie wydziałów wychowania fizycznego na akademiach wojskowych, król jako entuzjasta Muay Thai (także praktykujący) nakazał by w skład zajęć obowiązkowych także były treningi Muay Thai.

W 1921 walki zaczęły być odbywane na swoistych ringach tzn. platformach (często znajdujących się na podwyższeniu) otoczonych linami głownie oddzielało to uczestników od kibiców.

Po roku 1920 zaczęto wycofywać z ringu owijacze (urazy, kontuzje) a także ograniczono paletę brutalniejszych ciosów (kopnięcia w krocze, dźwignie bądź uderzenia głową).

Walki Tajskich bokserów wyznaczono na 5 rund po 3 minuty. Wprowadzono także podział zawodników na kategorie wagowe.

Dzięki temu Muay Thai stał się sportem narodowym Tajlandii popularnym na całym świecie.

W odróżnieniu od zawodowego boksu tajskiego na amatorskich walkach oraz turniejach poszczególne części ciała narażone na ciosy są osłonięte ochraniaczami(ochraniacze łokci, goleni, rękawice,kask na głowę, ochraniacz tułowia, ochraniacz krocza) głównie żeby zapobiec ewentualnym kontuzjom. Punkty przyznawane są za ciosy kolanem pięścią, kopnięcia oraz uderzenia łokciem, żeby otrzymać punkt zawodnik musi wymierzyć 3 dobre ciosy w przeciwnika bez faulu, W przypadku, gdy zawodnik jak i jego przeciwnik posiadają równą liczbę punktów, wtedy oceniany jest ogólny styl walki. Reasumując, walkę można zwyciężyć poprzez nokaut, na punkty, trzykrotne wyliczenie, a także dyskwalifikację przeciwnika (sędzia ma prawo ukarania uczestnika za łamanie zasad bądź niesportowe zachowanie).

Zgodnie z tradycją Muay thai przed pierwszą rundą uczestnicy walki zobowiązani są wykonać taniec rytualny "waikhru" jak nakazuje tradycja.

Ring ma wymiary 6,1 na 6,1 m (lub 7,3 na 7,3 m),

poszczególne walki są sędziowane przez sędzie ringowego któremu dodatkowo pomaga 5 sędziów punktowych,3 jury i przewodniczący komisji sędziowskiej.

Runda w tajskim boksie trwa 3 min a przerwa pomiędzy rundami 1 minutę, głownie walki ustawiane śą na 5 rund choć to nie jest regułą.

Muay Thai to sport czasów współczesnych, warto spróbować w nim sił ponieważ jest dosłownie dla każdego.

Najlepsi bokserzy w historii

Boks, jako dyscyplina sportu, istnieje od końca XIX wieku. I praktycznie od samego początku jej istnienia, pojawili się wybitni pięściarze, którzy swoimi spektakularnymi walkami porywali tłumy

Niewątpliwie pierwszym takim bokserem był John L. Sullivan. Był pochodzenia Irlandzkiego i walczył pod koniec XIX wieku. Sullivan wprowadził boks na salony, bo jak zaczynał z nim przygodę, bito się bez rękawic, a same walki bokserskie były jeszcze zakazane. Jest uznawany za pierwszego mistrza świata w boksie zawodowym. Gdy umarł, list kondolencyjny przysłał sam prezydent Stanów zjednoczonych, Theodore Roosevelt, który był jego kibicem.
Drugim bardziej wielkim niż popularnym bokserem był Jack Johnson. Walczył na początku XX w., i jako czarnoskóry pięściarz, nie mógł rozwinąć w pełni swoich umiejętności, ponieważ w czasach segregacji rasowej kolor skóry bardzo utrudniał walczenie o tytuły mistrzowskie. Johnson charakteryzował się znakomitymi warunkami fizycznymi i nieprzeciętną siłą. Mimo wspomnianej segregacji rasowej, jako pierwszy przełamał zasadę, zostając pierwszym czarnoskórym mistrzem wagi ciężkiej. Wielu znawców boksu uważa Johnsona za najlepszego boksera pierwszej połowy XX wieku, lecz w owych czasach nie mógł w pełni rozwinąć swoich "skrzydeł".
Trzecim i chyba pierwszym tak popularnym bokserem był Jack Dempsey. W dobie rozwijającej się kinematografii należy do pierwszych gwiazd sportu, które zarabiały krocie i stały się symbolami popkultury. Wyróżniał się dużą charyzmą, co ułatwiło mu stanie się ogólno narodową gwiazdą. W walce był prawdziwym wojownikiem, często wykorzystując swoją siłą ciosu.
Kolejnym, i przez wielu uznanego za najwybitniejszego boksera wszech czasów jest Joe Louis. W wadze ciężkiej panował przez 11 lat, broniąc tytułu 25-krotnie , co do dziś stanowi rekord. On z kolei był pierwszym, tak popularnym i lubianym, czarnoskórym człowiekiem w USA. Przełamał wiele barier i uprzedzeń rasowych, za co później został odznaczony Złotym Medalem Kongresu. Trudno będzie kiedykolwiek pobić jego rekordy.
Poza bokserami walczącymi w królewskiej wadze ciężkiej, trzeba z całą pewnością wymienić legendarnego Sugara Raya Robinsona. Bokser ten jest uważany za najwybitniejszego pięściarza bez podziału na kategorie wagowe. Walczył w latach 1940-1965, staczając w tym okresie bagatela ponad 200 pojedynków. Zdobył tytuły mistrzowskie w wadze półśredniej i średniej, a o mały włos także i w półciężkiej. Sugar Ray Robinson był prawdziwym wirtuozem w sztuce bokserskiej, czarował na ringu lekkością i finezją.
Następną bokserską legendą jest słynny Rocky Marciano, który był inspiracją dla Sylvestra Stallone do nakręcenia filmy "Rocky". Marciano kojarzony jest głównie z tym, że jest jedynym niepokonanym Mistrzem Świata Wagi Ciężkiej, posiadając rekord 49 walk bez porażki. Po za tym charakteryzował się potężnym uderzeniem, jak na niezbyt imponujące warunki fizyczne. Nie pokusił się do powrotu, tak jak to czyniło większośc wielkim pięściarzy - zazwyczaj przegrywając. Marciano odszedł z boksowania z glorii chwały i zginął młodo w katastrofie, a jego legenda jest jedną z najwięszych w sporcie.
Kolejnym pięściarzem, o którym można pisać i pisać jest Muhammad Ali, znany również jako Cassius Clay, powszechnie uznawany za najlepszego boksera w historii. Lata 60 i 70 w boksie należały do niego. Ten charyzmatyczny człowiek wprowadził do boksu magię, której do tej pory nie widziano. Walczył nie tylko z rywalami na ringu, ale i z rasizmem, poglądami ludzi, polityką i rządem. Dla swoich, wielu niewygodnych, poglądów i przekonań, poświęcił 3 lata swojej szczytowej formy. Z powodu odmowy służby wojskowej, odebrano mu licencję bokserską i wytoczono proces. To w jaki sposób walczył, wprawia w zachwyt do dziś, a to co mówił i jak się zachowywał sprawiło że, był i nadal jest jedną z największych sportowych osobowości w historii. Swoimi walkami przepłacił zdrowiem, gdyż od la 80-tych choruje na chorobę Parkinsona. W 2001 r. Michael Mann nakręcił znakomity film biograficzny pt. "Ali" z brawurową rolą Willa Smitha.
Drugim bokserem z poza wagi ciężkiej, i okrzykniętym najlepszym pięściarzem lat 80- tych ubiegłego wieku, jest Sugar Ray Leonard. Ten wybitny bokser był mistrzem w 5 kategoriach wagowych, od wagi półśredniej, aż po półciężką. Pokonał wszystkich najlepszych ówczesnych bokserów takich jak: Marvin Hagler, Roberto Duran i Thomas Hearns. Był często porównywany do Sugara Raya Robinsona. Walczył z gracją i lekkością największych wirtuozów boksu.


Kolejnym pięściarzem wagi ciężkiej, który przeszedł do historii jako najstarszy mistrz w boksie zawodowym jest George Foreman. Ten, niezwykle silny bokser, zdobył tytuł mistrza w dwóch zupełnie innych epokach bokserskich. Po raz pierwszy dokonał tego w 1973 r., za czasów Alego i Fraziera, a po raz drugi 21 lat później w 1994 r., za czasów Tysona i Holyfielda. Ten wyczyn zapewnił mu na stałe miejsce w historii. Jest również jednym z najsilniejszych i najczęściej nokautujących bokserów, w całych dziejach boksu.
Nie wypada też nie wymienić jednego z najbardziej znanych współczesnych czempionów - Mike'a Tysona. Mimo wielu krytyków, trzeba zaznaczyć, że to najmłodszy mistrz wagi ciężkiej(20 lat), a to o czymś świadczy. Jest również ostatnim, tak brutalnie walczącym i kończącym walki spektakularnymi nokautami, bokserem. W swojej szczytowej formie był jak huragan, a jego siłe ciosów nikt nie mógł się przeciwstawić.


Jednym z ostatnich wymienionych tu pięściarzy będzie Roy Jones Jr. Poza tym, że to wielokrotny mistrz świata, to jest to dopiero drugi bokser w historii, który zdobył tytuł mistrza świata w wadze średniej i ciężkiej, i choćby przez to zasługuje na miano tych "największych". Również jego niezwykle efektowny i styl boksowania, sprawia, że jest jednym z najabrdziej ekscytującym pięściarzem wszech czasów.
Ostatnim wymienionym pięściarzem jest ostatni niekwestionowany Mistrz Świata Wagi Ciężkiej - Lennox Lewis. Nie co niedoceniany w okresie kiedy walczył, stał się teraz ostatnim symbolem świetności boksu, który teraz przeżywa kryzys, a głównie waga ciężka. Pokonał on m.in. dwóch innych wielkich pięściarzy; Mika Tysona i Evandera Holyfielda.
Było wielu wybitnych bokserów, którzy nie zostali wymienieni, a z całą pewnością na to zasłużyli, ale gdyby ich wszystkich przedstawić, można by było napisać książkę, dlatego musiałem się ograniczyć do kilku. Bezdyskusyjnie ci bokserzy zaliczają się do tych najwybitniejszych i najbardziej znanych, jacy stąpali po deskach ringu.

Jakie Tai Chi? - ja wybieram styl Chen

Z czym Ci się kojarzy ćwiczenie Tai Chi? Jaki obraz przychodzi do głowy? Czy nie są dziadkowie z wolna poruszający się w chińskich parkach? Mam dla Ciebie być może szokującą wiadomość. Jest styl, który jest dużo ciekawszy od tego co być noże do tej pory znasz albo widziałeś bądź widziałaś...

Okazuje się, że na zmęczenie psychiczne i wysiłek umysłowy wywołane pracą zawodową najlepszy jest ruch. Niewiele jednak osób sięga w tym celu po Tai Chi. Być może dlatego, że wciąż jest to mało znana dyscyplina, a trening często kojarzy się z powolną i nudną gimnastyką dla staruszków. Nic bardziej mylnego! Ponad 10 lat temu zaczął rozwijać się w Polsce styl rodziny Chen. Dla osób, które kojarzą trening Tai Chi jedynie z powolnymi ruchami uświadomienie sobie jak wygląda styl Chen może być dużym zaskoczeniem.

Nauka i praktyka stylu Chen Taijiquan (lub tai chi chuan jak kto woli) to doskonała zabawa i odskocznia od zmartwień i spraw codziennych takich jak praca czy gospodarstwo domowe. Zdrowy, anatomiczny i łagodny rodzaj ruchu jaki towarzyszy treningowi Tai Chi pozwoli na uniknięcie wielu niepotrzebnych kontuzji, jakże popularnych w różnych dyscyplinach sportu czy formach rekreacji ruchowej. Nauka obsługi własnego ciała, bo tak można nazwać ćwiczenie i doskonalenie Taiji, to niezwykle fascynujący proces. Dzięki niemu na nowo uświadamiamy sobie jak używać ciała w sposób bezpieczny i zdrowy. Tak na prawdę nikt tego wcześniej nas nie uczył. Wychowanie fizyczne nie obejmuje takich zagadnień, a amatorskie uprawianie wielu dyscyplin sportowych niesie duże ryzyko urazu.

Warto poświęcić treningowi Tai Chi swoją uwagę wcześniej, zanim okaże się, że mamy 50 lat i jest za późno... Za późno na Tai Chi? To jakieś nieporozumienie. Znani są słynni mistrzowie, którzy osiągnęli wysoki poziom umiejętności zaczynając w wieku 30, 40 a nawet 50 i więcej lat! Jednakże im wcześniej rozpoczniemy trening tym większa szansa, że resztę życia spędzimy w lepszym zdrowiu, samopoczuciu i kondycji.

A co jest takiego fajnego w stylu Chen, czego brakuje innym stylom? Przede wszystkim niesamowita precyzja ruchu (tak przynajmniej naucza Mistrz Chen Xiaowang) dzięki, której nasz trening może przynieść znacznie więcej korzyści praktycznie w każdym aspekcie. Zdrowotnym - ponieważ będziemy kompleksowo rozwijali i poprawiali funkcjonowanie naszego organizmu. Bojowym – ponieważ dokładny ruch da nam silne podstawy, stabilne i mocne ciało oraz rozluźnienie, dzięki któremu możemy rozwinąć dużą szybkość i spontaniczność działania. Psychicznym - ponieważ angażuje całe nasze ciało i umysł w trening, dzięki czemu możemy całkowicie oderwać się i odpocząć od kłopotów dnia codziennego. A może jest fajnego coś jeszcze? Tak!

Dla tych, którzy pragną zgłębiać sztukę Tai Chi, styl Chen oferuje bogaty i ciekawy trening z różnorodną bronią białą (szabla, miecz, włócznia i inne). Trening taki, choć trudny, przynosi niesamowitą frajdę i pozwala jakby cofnąć się w czasie... do okresu gdy władano takim orężem. Nie można także zapominać o dynamice ruchów w niektórych sekwencjach. Brak tego w większość stylów Taiji. Chociaż wielu ćwiczących na początku unika gwałtowniejszych ruchów, z czasem, gdy ciało nabiera odpowiedniej sprawności, odnajduje niesamowitą radość w ich treningu. Cieszy często nie tylko sam ruch, co możliwość pokonywania własnych słabości i ograniczeń.

Czy Tai Chi Chuan jest dla każdego? A czy jest na świecie jakakolwiek aktywność ruchowa dobrego dla każdego? Nie. I tak też jest z Tai Chi. Nie każdy będzie mógł się w tym odnaleźć. Spróbować jednak mogą wszyscy.

Sztuki walki w życiu

Sztuki walki w naszym życiu. Jak karate wpływa na rozwój człowieka. Jaki jest styl życia karateki. Dlaczego karate jest dobrym wyborem na sport dla Twojego dziecka.

Rozwój człowieka to skomplikowana sprawa. Jak zadbać o siebie w każdym wieku?
Gdy jesteśmy młodzi, rodzice dbają o nas rozwój i motywują do rozwoju, później samemu się zaczynamy o to martwić. Sztuki walki to dobry sposób na rozwój człowieka.
Ćwiczenia ruchowe dbają o naszą dobrą postawę, rozwój fizyczny i tłumią agresje.
Ćwicząc karate, uczmy się sztuk walki. Możemy zdobywać kolejne stopnie wtajemniczenia, odzwierciedlone pasami. Gdy byłem mały, ćwiczyłem sporty walki, karate było mi blisko serca ze względu takiego, że grałem dużo w gry komputerowe o karate. Te uderzenia, ciosy i uniki są możliwe do opanowania poprzez ciągły trening.
W akademii Karate w Poznaniu ćwiczyć mogą nawet najmłodsi. Już czterolatkowie mają możliwość nauki sztuk walki. Są to ćwiczenia ruchowe, dzięki którym dzieci nabywają nowych zdolności ruchowych. Sześciolatkowie mają bardziej złożony program nauki, przede wszystkim nabywają umiejętności sportowych, które umożliwiają uprawiania innych sportów jak i profesjonalnego karate. Starsi uczniowie, mogą zdobywać pasy ale i uczestniczyć w zawodach. W akademii karate mamy wielu medalistów.
Karate to nie tylko aktywność ruchowa, to też samoobrona, trenując Karate można czuć się bezpiecznie na ulicy.
Jednak doświadczeni karatecy są właśnie mało agresywni, występują za to na pokazach sztuk walki.
Kto by nie chciał oglądać karateki w kimono, który wykrzykuje japońskie słowa i łamie cegły wpół jednym uderzeniem. W sztukach walki można odkryć swoje fascynacje i jest to sposób na życie.

Wrestling - krąg showmenów bez tajemnic

Czym tak naprawdę jest wrestling? To pytanie zadaje sobie większość osób wychowanych w dobie ekspansji amerykańskich programów. Odpowiedź nie jest trudna. Wrestling to show w 100% zdane na oglądalność, dlatego bezustannie walczy o przekonanie widza, że to, co ten widzi, dzieje się naprawdę

To tylko wrestling
Nazwa federacji odpowiedzialnej za organizację turniejów wrestlingowych oraz same nazwy tych turniejów sugerują, że w głównej mierze chodzi o rozrywkę. Federacja zmieniła nazwę z World Wrestling Federation na World Wrestling Entertainment. Ciężko stwierdzić z całą pewnością, czy wrestling to jedynie show bez elementów prawdziwego sportu. Na przykład, cyrk jest miejscem powszechnie znanym z dostarczania rozrywki. Ludzie chodzą do cyrku nie tylko ze względu na przystępną rozrywkę, ale również by podziwiać akrobacje cyrkowców i smutnych żyraf, słoni oraz tygrysów. Wszyscy cyrkowcy to znakomici atleci, jednak stereotypowe myślenie pozwala przypuszczać, że w porównaniu z innymi sportowcami częściej lubią sobie wypić bądź zapalić na śniadanie. Różnica między wrestlingiem i cyrkiem nie jest przedmiotem tego artykułu. Tutaj chodzi tylko i wyłącznie o wrestling i fenomen, jakim stało się to show z pogranicza cyrku i sportu.
Wszyscy uczestnicy turniejów wrestlingowych charakteryzują się mniej więcej doskonałymi sylwetkami: umięśnione ciało, odpowiedni wzrost, szerokie bary, jednym słowem - siłacz. Wrestling jest inny niż normalny sport, ponieważ dopuszcza zawodników o ewidentnie zapuszczonej aparycji. Co ciekawe, w turniejach biorą czasem udział starzy ludzie (przynajmniej z wyglądu). Starzec musi zmagać się z młodszym bez żadnej taryfy ulgowej zarówno dla żółtodzioba, jak i dla dziadygi. Ku zdziwieniu wszystkich widzów, widać niekiedy przewagę starszych nad młodszymi. Często walki są pozornie nierówne nie tylko przez wiek: możemy zobaczyć widowiskową walkę dwumetrowego steryda z najniższym karłem pod słońcem. To ma zwiększyć efekt komiczny. Nierówne walki przyczyniają się do wzrostu oglądalności, ponieważ zespoły reżyserskie odpowiedzialne za przebieg walk dokładają wszelkich starań, aby zmagania na ringu spędzały sen z powiek.
Wrestling rozprzestrzeniony
Forma wrestlingu przeszła wiele zmian. To, co lekko zahipnotyzowani oglądamy dziś w telewizji różni się znacznie od pojedynków sprzed 15 lat. Dziś oglądamy więcej awantur między uczestnikami zanim rozpocznie się walka. Wydają się one ciągnąć w nieskończoność. Ich celem jest kreacja iluzji, jakoby zawodnicy naprawdę pałali do siebie nienawiścią. Wytykanie palcami, wyrywanie mikrofonu, machanie rękami przed twarzą przeciwnika, niszczenie ważnych dla niego przedmiotów, upokarzanie poprzez grożenie pognębieniem, pomawianie - wszystko to znaki generujące wrogość. W rzeczywistości zawodnicy mogą być dobrymi przyjaciółmi. Kto się lubi, ten się czubi.
Przemoc, którą obserwujemy na ringu może być naprawdę przerażająca, ale bez przesady. Miotanie przeciwnikiem, skakanie po nim, gdy ten leży płasko na ziemi, nawalanie jego głową o metalowy narożnik ringu, bodiczeki, duszenie, kopanie leżącego po brzuchu, kopy z wyskoku, plaskacze. Wszystkie z wymienionych praktyk są we wrestlingu na porządku dziennym jak stanie w korku dla osób, które nie potrafią żyć bez auta. Bezustanne walenie pięściami po twarzy, wykręcanie rąk i nóg oraz próby zadania różnorodnego bólu to sceny, które o dziwo nie są dla widza trudne do przetrwania. Gdzieś w głębi jego podświadomości widać jeszcze biały dym rozsądku. Wszystkie z tych brutalnych czynności powinny kończyć się złamanymi lub zmiażdżonymi kośćmi, obfitymi krwotokami z nosa lub rozciętymi łukami brwiowymi i ustami. Jednak nic nie dzieje się wrestlerom poddanym tego typu torturom. Wrestlerzy jadą do domu poserfować online z kilkoma siniakami - to wszystko. Nieszczęśliwe wypadki mieszczą się w granicach błędu statystycznego. Na pytanie, jak to możliwe, nie ma naukowego wytłumaczenia.
Oglądanie wrestlingu w telewizji przypomina oglądanie filmu, w którym nieuzbrojony bohater jedną ręką rozkłada tuzin uzbrojonych po zęby przeciwników. Walka toczy się przez 15 do 20 minut, po czym wyłania się zawsze przepoconego na ciele zwycięzcę, który cieszy się z wygranej. Wrestling ogląda się bardziej ze względu na rozrywkę, a nie zapasy. Jeżeli jesteśmy w stanie bez szemrania zaakceptować zwycięstwo filmowego bohatera, dlaczego nie zaakceptować zwycięstwa wrestlera? W rzeczywistości daleko idąca komercjalizacja zamieniła wszystkie dyscypliny sportu w rozrywkę, a tzw. gwiazdy sportu to nic więcej jak wersje light atletów federacji World Wrestling Entertainment.

Za kierownicą - Terry Grant

Nie Vettel, nie Loeb, nie Kubica. Najlepszym kierowcą świata jest osoba, która może nie potrafi wejść w zakręt z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, ale za to wjedzie tam, gdzie żaden pędziwiatr nie ośmieli się skierować swego bolidu.

Oto kierowca, który potrafiłby w efektowny sposób poprowadzić samochody, motory, autokary, a pewnie nawet i pociągi oraz statki. Urodzony w wiejskim regionie Wielkiej Brytanii mężczyzna, od najmłodszych lat zafascynowany motoryzacją, dziś uchodzi za jednego z najbardziej uzdolnionych kaskaderów samochodowych na świecie.
Pasją Granta są przede wszystkim Hot Rody - niepozorne, stylizowane na zabytkowe samochody, które pod maską kryją jednak przeogromną moc. Ich wyścigi są popularny przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych - i to tak w początkach swej kariery Grant odniósł pierwsze zwycięstwa w międzynarodowych wyścigach. Rozzłościł tym amerykańskich widzów, przyzwyczajonych do tego, że to ich krajanie wygrywają w typowo amerykańskim sporcie. Do furii doprowadził ich jednak czymś innym - "donutem", czyli swym popisowym trikiem, który zaprezentował w chwili triumfu, ośmieszając mniej zdolnych kierowców.
"Donut", czyli amerykański pączek z dziurką, to trik polegający na jak najszybszym rozkręceniu samochodu wokół własnej osi. Grant jest jego wynalazcą i zarazem mistrzem - dzięki ulepszeniom, takim jak wózki pod kołami tylnich opon, potrafi kręcić precyzyjne bączki z zatrważającą prędkością. To jednak nie wszystkiego jego umiejętności. Jazda na dwóch kołach, dokładne parkowanie na ręcznym hamulcu, manewrowanie między przeszkodami przy zapierających dech w piersi szybkościach? To dla Granta żaden wyczyn.
Chciałbyś zdobyć bilety na przejażdżkę z Terrym? Nie jest to niemożliwe - słynni kierowcy często urządzają aukcje, w których nagrodą jest przejazd nowoczesnym samochodem po wyścigowym torze. Musisz jednak zadać sobie pytanie, czy naprawdę chcesz wziąć w tym udział. Wyczyny Granta nie są lekkie dla nerwów... ani dla żołądka.

Aston Martin AMR One - nowa benzynowa broń na dominację Diesla w Le Mans

1 marca 2011 roku Aston Martin Racing zaprezentował plany na nowy sezon w Le Mans Cup, który zakłada pojawienie się niezwykłego bolidu, który ma z powodzeniem rywalizować z dieslami Audi i Peugeota - AMR-One.

Aston Martin AMR-One w barwach Gulf jest całkowicie nowym pojazdem klasy LMP1, wyposażonym w 2-litrowy, 6-cylindrowy silnik benzynowy z turbodoładowaniem i bezpośrednim wtryskiem o mocy 545 KM, półautomatyczną 6-stopniową przekładnię Xtrac i specjalnie dopasowanym nadwoziem wykonanym z włókna węglowego.
Fabryczny zespół wystawi jeden samochód w cyklu Intercontinental Le Mans Cup (ILMC). Natomiast dwa pojazdy będą brały udział w wybranych wyścigach (np. w Le Mans 24). Niestety nowy prototyp stajni Aston Martin Racing będzie można zobaczyć w Le Mans Cup dopiero na belgijskim torze SPA (7-8 maja) ponieważ nie weźmie on udziału w wyścigu 12 godzinnym w Sebring (19 marca). Wcześniej, bo już na początku kwietnia AMR-One zadebiutuje na francuskim torze Le Castellet w Le Mans Series.
Specyfikacja techniczna Aston Martin AMR-One LMP1:
Nadwozie - otwarta konstrukcja Aston Martin z włókna węglowego z usztywniającą stalową ramą.
Silnik - centralnie umieszczony silnik benzynowy DOHC, 6-cylindrowy, z bezpośrednim wtryskiem, turbodoładowaniem i chłodnicą powietrza, 4 zawory na cylinder. Około 540bhp, 6-stopniowa przekładnia Xtrac.
Przekładnia - dopasowana 6-stopniowa, poprzeczna, półautomatyczna przekładnia wyścigowa Xtrac.
Zawieszenie - zawieszenie z dwoma wahaczami poprzecznymi, amortyzatory aktywowane przez popychacze z trzecią sprężyną. Przedni stabilizator poprzeczny.
Sterowanie - mechanizm zębatkowy ze wspomaganiem elektrycznym.
Aerodynamika - do obecnych przepisów LMP1 opracowana za pomocą CFD w połączeniu z Totalsim, uzupełniona o najnowszy statecznik.
Elektronika - system elektronicznego sterowania pracą silnika ze sterownikiem wtrysku, systemem danych oraz telemetrią (cosworth electronics systems). Pełne okablowanie i złącza military spec.
Koła i ogumienie - opony Michelin, 36/71 x 18 przednie oraz 37/71 x 18 tylne montowane na kołach z magnezu TWS.
Hamulce - 6 tłoczkowe zaciski hamulcowe Brembo, tarcze przednie o średnicy 380 mm i tylne o średnicy 355 mm i klocki hamulcowe wykonane z włókna węglowego.
Wymiary:
Długość 4640 mm
Szerokość 1990 mm
Rozstaw osi 2930 mm
Maksymalna waga 900 kg
Zespół ogłosił jednocześnie skład załóg na zbliżający się sezon wyścigowy. W zespole 007 będą się ścigać: Darren Turner (GB) Stefan Mücke (DE) oraz jeszcze jeden kierowca, którego poznamy później. Z kolei obsadę 009 stanowią Adrian Fernandez (MX), Andy Meyrick (GB) i Harold Primat (CH).

Co pcha człowieka skaczącego ze spadochronem?

Co skłania ludzi do uprawiania skoków spadochronowych? Większość z nich odpowie, że uzależnienie od adrenaliny, nie jest to jednak cała prawda.

Adrenalina jest hormonem i neuroprzekaźnikiem produkowanym przez rdzeń nadnerczy i komórki C tarczycy. Adrenalina odgrywa kluczową rolę w mechanizmie stresu, jest istotnym składnikiem reakcji na zagrożenie. Powoduje zwiększenie rytmu serca, ciśnienia krwi i pojemności minutowej serca. Rozszerzenie oskrzeli i źrenic pozwala na większy wysiłek fizyczny i pozwala zwiększyć szybkość reakcji, na co istnieją empiryczne dowody - zjawisko ?spowolnienia czasu? opisywane przez ludzi w niebezpiecznych sytuacjach.
Adrenalina jest jednym z najbardziej fascynujących hormonów, została zsyntetyzowana już w 1901 roku przez Jokichi Takamine, lecz podejrzewa się że tajniki jej działania kryją w sobie jeszcze wiele tajemnic. Adrenalina występuje także w roślinach.
Wielu ludzi wykorzystuje naturalny mechanizm reakcji na stres, by wywołać przyjemną dla nich falę odczuć związanych z wydzielaniem się adrenaliny. Uzależnienie od adrenaliny jest trudne w diagnozie, bo nie jest uzależnieniem substancyjnym w ścisłym znaczeniu tego słowa, lecz może być niebezpieczne z powodu ciągłego przesuwania w przód granicy ryzyka.
Skoki spadochronowe to jeden ze sportów uznanych za ekstremalne, czyli noszące s sobie ślady uzależnienia od adrenaliny. Jednak należy zauważyć, że takie skoki są doskonalne przygotowane i jak wskazuje statystyka niezwykle bezpieczne. Trudno sobie wyobrazić coś bardziej zorientowanego wbrew instynktowi przetrwania jak skok z olbrzymiej wysokości.

Dla osób, które od dawna wykonują skoki spadochronowe, zwykły skok już nie wystarcza. Uzależnienie od silnych dawek adrenaliny sprawia, że takie osoby chcą ciągle czegoś więcej, mocniejszych wrażeń i silniejszych przeżyć. Skoki spadochronowe są świetną metodą na zdobywanie tych wrażeń i skoki adrenaliny, zwłaszcza, że mogą one być wróżny sposób urozmaicane. Ciekawym sposobem jest zrezygnowanie ze swobodnych skoków bez organizacji na rzecz tych wykonywanych w grupach. Ciekawym doświadczeniem jest zebranie grupy osób pasjonujących się skokami spadochronowymi i wspólne wykonywanie tego ekstremalnego sportu. Masa ludzi w powietrzu może być niezwykle intrygująca. Co więcej, w powietrzu można zdecydować się na wykonywanie różnych figur z innymi ludźmi. Warto zacząć od prostych figur jak koło, gwiazda. Później można wykonywać znacznie bardziej skomplikowane ewolucje, które będą frajdą zarówno dla osób wykonujących skok spadochronowy, jak i również ludzi przebywających na ziemi, dla których widok ten będzie fantastyczną niespodzianką.
Niestety do wykonywania takich rewolucji powietrznych trzeba być doskonale przygotowanym i zdecydować się na to mogą jedynie osoby doświadczone, które od dłuższego czasu wykonują skoki spadochronowe. Ważne jest zachowanie bezpieczeństwa, utrzymanie odległości między uczestnikami skoku, odpowiednio wczesne i dalekie odłączenie się od grupy by uruchomić spadochron.
Dlatego na wykonywanie figur w powietrzu pozwalają sobie tylko prawdziwi profesjonaliści w tej dziedzinie. Jednak amatorom również można dodać silnych wrażeń podczas skoków, na przykład poprzez wykonywanie skoków w tandemie. Dwie osoby spięte specjalnymi uprzężami w tandemie są znacznie bezpieczniejsze i dzięki temu można kontrolować postępowanie innych. Doświadczony instruktor, który jest częścią tandemu może nadzorować skok spadochronowy osoby mniej umiejętnej. Skoki spadochronowe są wspaniałym doświadczeniem, które tka naprawdę nigdy się nie nudzi. Zawsze można je urozmaicać, ale nic nie zastąp tego wiru powietrza i poczucia wolności podczas skoku.

Sprzęt fitness a odchudzanie w warunkach domowych

Które urządzenie fitness jest skuteczniejsze? Które będzie dla mnie lepsze? Które spali mi tłuszcz w miesiąc? Itd. itd... Dręczą Cię podobne pytania? Spokojnie nie Ciebie jednego/jedną. Zapewne masz swój własny zestaw wątpliwości na temat treningu i odchudzania, czy tak? W dalszej części tekstu postaram się nieco rozjaśnić Tobie te zagadnienia. Być może pomogą Ci one samemu odpowiedzieć sobie na te pytania. A dzięki temu będziesz mógł/mogła samodzielnie podjąć słuszną decyzję. Chyba warto móc samodzielnie świadomie decydować o swojej sylwetce, swoim zdrowiu, prawda?

Znam dziewczynę, która zwlekała z zakupem sprzętu do ćwiczeń i rozpoczęciem treningów właśnie przez takie pytania. Ciągle miała wątpliwości, co wybrać, czy będzie skuteczne, ile czasu zajmie… itd. Po naszej rozmowie doszedłem do wniosku, że jej pytania sprowadzają się do jednego: Które urządzenie wybrać, żebym schudła jak najszybciej? I ile to potrwa, bo ja chcę już? Czyli chyba najczęstsze pytanie, tak? Moja odpowiedź była taka: Najskuteczniejsze będzie to, na którym będzie Ci się ćwiczyło najlepiej. Jak będziesz ćwiczyła z przyjemnością to i efekty przyjdą szybko. A w ogóle to pomyśl.

Już przynajmniej od paru miesięcy zastanawiasz się nad tym samym pytaniem. A wiesz ile już byś osiągnęła gdybyś zdecydowała się na jakiś sprzęt od razu? I pomyśl ile znowu czasu stracisz jak dalej będziesz zwlekać z decyzją? Naprawdę każdy sprzęt fitness będzie skuteczny jak tylko będziesz na nim ćwiczyć. Każdy organizm reaguje podobnie na aktywność fizyczną tego nie zmienisz. Dziewczyna chyba przemyślała sprawę, bo już na drugi dzień trochę poczytała o konkretnych urządzeniach, pomyślała które jej najbardziej będzie pasowało i w końcu kupiła stepper i wzięła się za treningi.

Zastanów się czy Ty też nie marnujesz w podobny sposób swojego cennego czasu? Przecież każdy dzień, w którym zwlekasz z rozpoczęciem aktywności fizycznej działa na Twoją niekorzyść. Zdajesz sobie z tego sprawę? Nie do końca? To zastanów się: skoro już wiesz jak duże korzyści dla zdrowia ma ruch, a Ty tak jak w przykładzie już od paru miesięcy wahasz się nad wyborem osprzętu… widzisz ile już czasu straciłeś/łaś? A ten czas mógł być wykorzystany naprawdę efektywnie. Do dzisiaj cieszyłbyś/cieszyłabyś się osiągniętymi rezultatami. Mam dla Ciebie taki mały teścik, a raczej kilka pytań: Zastanów się i wymień 10 powodów, przez które jeszcze nie uprawiasz ćwiczeń i nie dbasz o swój wygląd, sprawność i zdrowie?

Prawda, że ciężko znaleźć realne 10 powodów? Na pewno, a to dlatego, że naprawdę bardzo niewiele jest rzeczy które mogą słusznie odwieść od lekkich treningów. Ja wymieniłem za to 10 cech, które przemawiają za ćwiczeniami, nie sprawiło mi to żadnego problemu, bo naprawdę było, w czym wybierać. Oto i one:

- poprawa wyglądu zewnętrznego
- poprawa kondycji
- poprawa ogólnej sprawności organizmu
- poprawa zdrowia
- zwiększenie odporności na choroby i infekcje
- możliwość rozładowania stresu i emocji
- ćwiczenia wprawiają w dobre samopoczucie
- większa pewność siebie
- dotlenienie mózgu, to naprawdę udowodniony fakt- umiarkowane ćwiczenia pozytywnie wpływają na myślenie
- lepszy metabolizm

Można by rozpisać się na temat każdego z tych podpunktów, ale przecież większość korzyści jest oczywiste i na pewno je dostrzegasz prawda?

No dobrze, teraz jeszcze trochę o samym sprzęcie fitness. Można wyróżnić jakby sześć podstawowych grup tzw. dużego sprzętu- czyli tego który będzie podstawą dla Twoich treningów. I tak mamy:

- rowerek stacjonarny- klasyczne już urządzenie w kategorii fitness. Najlepiej nadaje się dla osób, które lubią np. oglądać telewizję lub czytać książki. Śmiało i bez problemu można połączyć te czynności z jazdą na rowerku treningowym. Czyli mamy dwa w jednym, to dopiero oszczędność czasu prawda? Oprócz spalania zbędnych kilogramów na rowerku wypracujesz także świetną kondycję.

- orbitrek- urządzenie ćwiczące niemal całe ciało jednocześnie. Pozwala to na stosunkowo szybkie efekty w spalaniu tłuszczu. Pozatym to urządzenie chyba nigdy się nie nudzi. A to dopiero motywacja do ćwiczeń!

- stepper- głównie do pracy nad kształtem i odchudzeniem nóg (ud i łydek) oraz pośladków i bioder. Jeśli o te partie chodzi to stepper niema sobie równych. Przy okazji zajmuje najmniej miejsca i jest bardzo łatwy w użyciu, a przez to przyjemny.

- wioślarz- ten przyrząd konkuruje z orbitrekiem do miana wykorzystujących jednocześnie jak najwięcej mięśni. Tyle tylko, że wiosła budują bardziej wytrzymałość- siłową. To doskonałe wręcz urządzenie do ukształtowania i ujędrnienia mięśni bez zwiększania ich. Intensywność treningów na tym sprzęcie wręcz gwarantuje efekty w odchudzaniu.

- ławeczki i urządzenia wielofunkcyjne- często bardzo wymyślne i krytykowane przyrządy. A nie słusznie, bo każde z nich ma swoje unikalne zastosowania i każde jest skuteczne, jeśli tylko się go używa.

- bieżnie- największy sprzęt, co tu dużo mówić symulacja truchtu. Każdy, kto kiedyś biegał wie, jaką dobroczynność niesie ta forma aktywności...

Pozostały jeszcze masażery, ale to raczej sprzęt relaksujący... Niemniej jednak skutecznie pobudza krwiobieg i stymuluje odprężenie.

Każdy sprzęt fitness, na którym będziesz ćwiczyć przyniesie efekty. Niektóre będą bardziej ukierunkowane np. na pracę nad nogami, inne nad górnymi partiami ciała. Ale wszystkie przyniosą te ogólne najbardziej pożądane efekty. Spalenie tłuszczu, zyskanie sprawności, ujędrnienie ciała- skóry, wymodelowanie i ukształtowanie sylwetki- mięśni. To wszystko z kolei pracuje na Twoje zdrowie, na długie lata.

Dużo osób zniechęca jednorazowy wydatek na tego typu urządzenia. Spójrz jednak długoterminowo. Jeśli spojrzysz na to obiektywnie to właściwie nie potrzeba żadnego komentarza. Jednak dla pewności wspomnę ile wydałbyś/wydałabyś choćby na karnety na siłownie przez parę lat (miesięcznie ok. 70-100zł) i ile czasu kosztuje dotarcie do klubu i sam trening w nim? Ile czasu w przyszłości będziesz musiał/musiała spędzić u lekarzy, specjalistów, ile pieniędzy wydać na lekarstwa? To wszystko można zminimalizować dbając o siebie. Nie wierzysz? Przecież to wszystko nie wzięło się samo z siebie, Ktoś nad tym pracował, ktoś to badał i sprawdzał przez długie lata. I to, o czym tutaj mówię to tylko wyniki tych badań, które przeprowadzane były na zwykłych ludziach takich jak Ty czy ja. Zastanów się nad tym, naprawdę warto spróbować.

Napisałem tutaj nieco o sprzęcie fitness, odchudzaniu i zdrowiu. Uwierz mi, że to cenne informacje które, albo zdobywa się latami, albo kupuje od specjalistów. Oczywiście Ty nie musisz za nie nic płacić. Chciałbym tylko, żebyś poszukał jeszcze więcej informacji na ten temat. Wiem, że skoro dobrnąłeś/dobrnęłaś dotąd to zależy Ci na swoim zdrowiu, sprawności i atrakcyjnym wyglądzie. Dlatego nie marnuj cennego czasu i dowiedz się jeszcze więcej niż dowiedziałeś się do tej pory.

Porady dla początkujących : Treningowe dylematy: siła czy wytrzymałość ?

Potrzeba trenowania jest bezdyskusyjna, ale powstaje pytanie, jaki rodzaj treningu jest najlepszy? Zależnie od tego, czy się dźwiga ciężary, czy biega krótkie lub długie dystanse, czy się pływa lub spaceruje, każdy rodzaj aktywności fizycznej angażuje inne grupy mięśniowe i inne źródła energii.

POLECAMY:

W jakim wieku rozpocząć trening na siłowni? Ciekawy artykuł! oceń to!

Steffi Graf - stonowana hrabianka tenisa Ciekawy artykuł! oceń to!

Dieta a poziom endogennych hormonów w organizmie. Ciekawy artykuł! oceń to!

Słownik kulturystyczny Ciekawy artykuł! oceń to!

FBW Full Body Workout Ciekawy artykuł! oceń to!

Z pewnością znacie już takie pojęcie jak serie i powtórzenia, szybkość, dystans i intensywność, ale czy jesteście świadomi tego, co dzieje się pod waszą skórą ?

Czy wiecie, w jaki sposób generuje się w waszym organizmie energia, występująca pod postacią fosforanu adenozyny (ATP)? Organizm ludzki posiada trzy układy energetyczne: układ fosforanowy, układ kwasu mlekowego i układ tlenowy.

Układ fosforanowy generuje energie poprzez rozkład zmagazynowanych zasobów ATP oraz innych cząsteczek, zwanych fosforokreatyną (PCr). Gdy wykonuje się ćwiczenia wymagające maksymalnego wysiłku, tak jak podczas ciężkiej serii przysiadów, organizm zużywa prawie cały zasób dostępnego ATP i większość PCr. Naukowcy uważają, że dzieje się to w przeciągu 10 sekund lub nawet w jeszcze krótszym czasie. Co ciekawe przyjmowanie kreatyny jako suplementu zwiększa zasoby dostępnego PCr, co zwiększa możliwości trenującego w krótkich, wymagających skrajnego wysiłku ćwiczeniach.

Układ kwasu mlekowego jest wykorzystywany przede wszystkim przy wysiłkach trwających do 1 minuty. Powiedzmy, że dałeś z siebie wszystko podczas sprintu na 300-400 m i czujesz charakterystyczne uczucie pieczenia wewnątrz mięśni – jest to właśnie efekt nagromadzenia się kwasu mlekowego w mięśniach i we krwi. Takie samo pieczenie odczuwa się np. w czasie wykonywania ostatnich powtórzeń w serii prostowania nóg siedząc. To wiąże się z bólem!

Układ tlenowy związany jest z generowaniem energii podczas wydłużonej aktywności fizycznej, takiej jak biegi długodystansowe czy pływanie, przy czym wymaga to regularnego oddychania. Generalnie każde , które trwa powyżej dwóch minut, wiąże się z zaangażowaniem układu tlenowego, jako podstawowego źródła wytwarzania energii.

Jeśli jesteś fanatykiem ćwiczeń aerobowych, to najprawdopodobniej masz bardzo sprawny układ krążeniowo-oddechowy. W trakcie każdego skurczu mięśnia sercowego, twoje serce pompuje do organizmu więcej bogatej w tlen krwi, niż w przypadku nie wytrenowanego człowieka. Co więcej, sprawniejsze aerobowo serce ma niższą spoczynkową częstotliwość bicia (niższe tętno). Pamiętajcie o tym, że wasze serce przystosowuje się do specyficznych bodźców stymulujących. Dlatego nie można być jednocześnie mistrzem dyscyplin wydolnościowych i konkurencji wymagających dynamicznej siły, takich jak podnoszenie ciężarów czy sprinty. Nie można być w tym samym czasie mistrzem maratonu i biegu na 100 m. Twój organizm nie może pracować w ten sposób.

A więc jak trenować? Jeżeli zależy ci na ogólnej sprawności fizycznej, to radziłbym trenowanie wszystkiego po trochu. Tak jak podśmiewamy się z wykończonego maratończyka, którego rozwój górnej połowy ciała jakby zatrzymał się na etapie małego chłopca, tak samo dziwi nas potężnie umięśniony kulturysta wagi ciężkiej, który nie jest w stanie przebrnąć kilku schodków bez sapania i zadyszki. Silne mięśnie i wytrenowany oddechowo-krążeniowy decydują o naszej kondycji ogólnej, zdrowiu i sprawności.

Sposób na nudne treningi

Wiele osób, które podejmuje się wysiłku regularnych ćwiczeń, po pewnym czasie skarży się na znudzenie wykonywanymi czynnościami. Wiadomo, iż w wielu przypadkach zaprzestanie aktywności fizycznej spowoduje, że trudniej będzie schudnąć albo utrzymać szczupłą sylwetkę. Co zatem zrobić, by monotonia treningów nas nie zwyciężyła?

Przede wszystkim musimy zdawać sobie sprawę z istniejącego zagrożenia nudą. Ciągłe powtarzanie tych samych ćwiczeń, może powodować spadek motywacji i chęci do dalszego podejmowania wysiłku fizycznego. Jednakże istnieje kilka sposobów na walkę z rutyną w tym obszarze. Lecz zanim ją podejmiemy, zastanówmy się na spokojnie, co przeszkadza nam najbardziej w wykonywanych ćwiczeniach. Dzięki temu, łatwiej będzie wprowadzić te zmiany, które w naszym przypadku okażą się najskuteczniejsze.

Przede wszystkim nie wolno dopuścić do przetrenowania. Wysiłek niedopasowany do poziomu kondycji, może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, nie wspominając już o tym, że na pewno zniechęci nas do ćwiczeń. Zatem nie wolno zapominać o odpoczynku! Jednocześnie z drugiej strony, jeśli tylko zdamy sobie sprawę, iż dotychczasowy trening nie wymaga już dużo trudu, powinniśmy stopniowo zacząć zwiększać obciążenie lub intensywność ćwiczeń. Takie podejście do aktywności fizycznej pozwoli nam skutecznie schudnąć, w przeciwieństwie do zachowań jedynie markujących wysiłek, które mijają się z celem.

Ważne jest także, by próbować nowych rzeczy, zmieniać maszyny treningowe, czy zestawy ćwiczeń. Jeśli chodzimy na fitness do klubu, co jakiś czas zapiszmy się na inne zajęcia, albo chociaż zmieniajmy prowadzących. Dobrym pomysłem jest również dobieranie różnych aktywności w zależności od pory roku lub pogody. Latem można wybierać się na długie spacery, wycieczki rowerowe, czy górskie wędrówki. Zimą najlepiej jest uprawiać sporty typu: snowboard, narty, łyżwy, etc.

Dla niektórych osób przeszkodą jest ćwiczenie w samotności. W takim wypadku, dobrze jest zapisać się na zajęcia grupowe lub zaangażować do wspólnych biegów przyjaciółkę. Zachęcanie kogoś nowego do ćwiczeń, pomaganie i udzielanie wskazówek, często przypomina nam o powodach, dla których zaczęliśmy trenować i dlaczego warto to kontynuować.

Pomocne często okazuje się wykonywanie równolegle innych czynności podczas ćwiczeń. Może to być oglądanie TV, słuchanie muzyki, czy audiobooka. Zwłaszcza muzyka ma pozytywny wpływ na energię i zaangażowanie w aktywność fizyczną. Możemy ją dobrać w taki sposób, że będzie współgrała z rytmem kolejnych ćwiczeń. Jeśli ćwiczymy poza domem, zawsze możemy zabrać ze sobą odtwarzacz mp.3 z przygotowanym wcześniej zestawem odpowiednich melodii i piosenek.

Sport wyczynowy - zbrodnia przeciwko zdrowiu

Maksyma "sport to zdrowie" jest bardzo popularna i niewątpliwie prawdziwa w przypadku większości z nas, tkwiących długie godziny przed komputerami i telewizorami. Jeżeli weekendowa przejażdżka na rowerze, którą lubimy uważać za uprawianie sportu ma jakiś wpływ na nasze zdrowie to tylko korzystny. Uprawianie sportów wyczynowych ze zdrowiem nie ma jednak nic wspólnego.

Wyliczankę należy rozpocząć od narażenia na liczne urazy w większości sportów wyczynowych. Lekkoatleci czy zawodnicy w sportach drużynowych, nie mówiąc już o kierowcach narażeni są na ogromne obciążenia stawów i na liczne urazy. Znane są przypadki, gdy urazem kończyła się obiecująca kariera sportowca lub nawet jego życie. W czasie ostatnich zimowych Igrzysk Olimpijskich cieniem na rozgrywkach położył się wypadek saneczkarza Gruzina Nodara Kumaritaszwilego, który przy prędkości 140 km/h wypadł z sanek i uderzył w barierę. Zaledwie 21-letni sportowiec zginął, a sprawa źle przygotowanego toru ucichła. Na tym samym torze w czasie igrzysk doszło do trzech innych wypadków, na szczęście mniej groźnych.

Zasmucają nas wszystkich nagłe śmierci sportowców, którym nie wytrzymuje serce. Choć często podejrzewa się, że w grę wchodzą niedozwolone i dozwolone środki mające poprawić wydolność, w większości przypadków okazuje się, że sportowiec miał niewykrytą wcześniej wadę serca lub nie okazuje się nic- wygląda na to, że serce po prostu nie wytrzymało obciążeń. Polskich kibiców zasmuciła śmierć najmłodszej polskiej medalistki olimpijskiej, Kamili Skolimowskiej. Podczas treningu zasłabła, w karetce zemdlała i mimo trwającej godzinę reanimacji nie udało jej się uratować. Bezpośrednią przyczyną zgonu był zator tętnicy płucnej. Ojciec Kamili powiedział prasie: "Po konsultacji z lekarzami specjalistami twierdzę, że do zgonu Kamili mogły się przyczynić uwarunkowania genetyczne (...) Do zgonu Kamili mogła się również przyczynić kwestia odwodnienia, zagęszczenia krwi, przyjmowania środków antykoncepcyjnych, a także wysiłek, który towarzyszył jej na treningach. Mówię o tym ku przestrodze innych sportowców. Żałuję, że akurat na przykładzie Kamili."

Nagłe śmierci znanych sportowców poruszają nas wszystkich, ale niewiele mówi się o tych, którym wyczynowy sport zniszczył zdrowie na raty i po cichu. Intensywny trening obciąża wszystkie narządy ruchu, zwłaszcza stawy. Na przykład w gimnastyce akrobatycznej przy odbiciach i lądowaniach na jednej nodze stopa zawodnika narażona jest na obciążenia przekraczające jego ciężar siedmiokrotnie. Po latach treningu dochodzi do degeneracji stawów, zwichnięć, urazów, które wszystkie objawiają się bólem oraz ograniczeniami ruchu stawów. Sportowi emeryci są więc takimi w istocie, często niedługo po ukończeniu trzydziestego roku życia.

Wyczynowy sport stał się już zajęciem dla nadludzi. Ci, którzy od natury nie dostali genów wybitnie predysponujących ich do uprawiania jednego rodzaju sportu, posiłkują się często różnymi środkami. Organizm na dopingu znosi wysiłek, jakiego w innym wypadku by nie wytrzymał. Już po zakończeniu kariery i przyjmowania dopingu zaczyna reagować na wcześniejsze obciążenia na wszystkie możliwe sposoby. Nawet Ci, którzy nie wspomagali się farmakologicznie, mają problemy z utrzymaniem wagi, bo organizm przyzwyczajony do wysiłku domaga się ogromnych ilości kalorii.

Wyczynowy sport nie ma nic wspólnego ze zdrowiem. Rozwój nauki i chemii pozwala przewidywać, że niedługo na olimpiadach startować będą tylko ludzie genetycznie przystosowani lub na niewykrywalnych środkach dopingujących. Pozostaje nam tylko czerpać radość z umiarkowanych ilości sportu uprawianych prywatnie.

Sprzęt i akcesoria do ćwiczeń siłowych

Każdy bywalec siłowni zdążył na pewno zaobserwować, że i w tym miejscu obowiązuje swego rodzaju moda. Do ćwiczeń potrzeba tak naprawdę niewiele sprzętu, a większość z tego, co przynoszone jest na siłownię to zbędne dodatki.

Niektóre z takich dodatków bywają jednak niezbędne przynajmniej przy niektórych rodzajach ćwiczeń i przy korzystaniu z niektórych sprzętów.
Co może się przydać, a z czego warto zrezygnować czyli zbędne niezbędne sprzęty i akcesoria do ćwiczeń siłowych, oto one:
Pasy ciężarowe
Pasy ciężarowe są wykorzystywane przez dwuboistów i trójboistów. Sensowność ich stosowania jest nieco problematyczna, tym niemniej w trakcie niektórych ćwiczeń stosowanie pasów ciężarowych jest kompletnym nieporozumieniem. Pasów ciężarowych nie należy zakładać wykonując martwe ciągi czy przysiady. Co ciekawe osoby korzystające z pasów nawet jeśli nie popełniają ww. błędu tj. nie zakładają pasów do przysiadów i tak nie wiedzą jak z nich korzystać, co skutkuje wręcz osłabieniem mięśni grzbietu i mięśni brzucha, a tego należy za wszelką cenę uniknąć. Reasumując w kulturystyce naturalnej uprawianej dla zdrowych celów (po to by ukształtować sylwetkę, wyrobić mięśnie, zyskać siłę) stosowanie pasów jest zbędne, co innego w sporcie wyczynowym, ale to zupełnie odrębna kwestia, którą w tej chwili nie będziemy się zajmować.
Koszulki do wyciskania
To zdecydowanie zbędny gadżet. Ćwicząc na siłowni w celach rekreacyjnych czy wspomnianych w akapicie powyżej wyciskanie w koszulce do niczego nie prowadzi. Trening ma na celu wyrobienie mięśni, sprawienie by były silne, sprawne, a przy okazji ładnie ukształtowane. Koszulka zdecydowanie się do tego nie nadaje, co więcej może przeszkodzić w realizacji założonych celów.
Rękawiczki do ćwiczeń
Zbędne czy niezbędne? Teoretycznie wykorzystuje się je po to, by chronić skórę dłoni, ale czy taka ochrona jest naprawdę niezbędna? Pewna szorstkość męskim dłoniom przystoi, nieco inaczej wygląda sprawa ćwiczących na siłowni kobiet. Panie dźwigają mniejsze ciężary i zazwyczaj nie mają na celu bicia siłowych rekordów ani rozbudowy muskulatury rękawiczki więc im nie zaszkodzą. Jeśli zaś chodzi o mężczyzn przy niektórych rodzajach ćwiczeń rękawiczki mogą wręcz obniżyć wydajność. Osłabiają chwyt i mogą skutkować gorszymi osiągami a nawet grozić kontuzjami. Bez rękawiczek też ćwiczyć można, co więcej jest to zdecydowanie wygodniejsze. Po treningu, w celu nadania dłoniom pewnej gładkości i zmiękczenia skóry warto wmasować w nią krem. To wystarczy, chyba że ktoś uważa inaczej - no cóż ćwiczenie w rękawiczkach jest po prostu modne, a każdy kto chce może podążać za modą.
Haki
Haki są zbędne, co więcej ich stosowanie może wręcz prowadzić do kontuzji. Jeśli chwyt puszcza w trakcie ćwiczeń należy puścić gryf a nie ćwiczyć dalej posługując się hakami. Takie postępowanie grozi dość poważnymi konsekwencjami - może wręcz prowadzić do kontuzji kręgosłupa. Jak radzą fachowcy - zamiast używania haków spróbuj wyćwiczyć przedramiona. Wyćwicz je a sam stwierdzisz, że haki są zbędne.
Ściskacze
Przydają się i to bardzo tyle tylko, że większość panów ma tendencje do wybierania tanich plastikowych zabawek i wykonywania ćwiczeń bez opamiętania. W kulturystyce nie można stawiać na ilość. Liczy się jakość podobnie w przypadku ćwiczeń jak i wybieranego sprzętu. Porządny ściskacz i dobrze rozplanowane treningi zrobią swoje. Maltretowanie plastikowych ściskaczy mija się z celem. Niczego w ten sposób nie osiągniecie.
Buty ciężarowe
Przydają się, ale silnym kulturystom, którzy potrafią przysiadać z bardzo dużymi ciężarami. Jeśli to potrafisz na pewno docenisz ich zalety, problem jednak w tym, że wielu bywalców siłowni nawet niespecjalnie potrafi wykonywać przysiady. Skoro tak - buty są zbędne. Najpierw opanuj przysiady, dopiero później rób je z ciężarami, z czasem gdy ciężary te staną się coraz większe zaopatrz się w buty ciężarowe. Dopiero wtedy w pełni wykorzystasz ich potencjał.
Sprzęt i akcesoria do ćwiczeń aerobowych
W tej grupie znajdują się bieżnie, rowerki i orbitreki. Bieżni lepiej unikać z uwagi na to, iż bieganie po niej ma niewiele wspólnego z fizjologicznym bieganiem. Bieżnie obciążają stawy i nadmierne ich wykorzystanie często kończy się kontuzjami. Jeśli chodzi o trening aerobowy, który przydaje się w kulturystyce, choć należy traktować go uzupełniająco (co nie znaczy marginalnie) znacznie lepiej wykorzystać w tym celu rowerki i orbitreki, które są znacznie bezpieczniejsze od bieżni.
Reasumując: część sprzętów jest po prostu zbędna przeciętnemu bywalcowi siłowni. Część przydaje się pod warunkiem, że zaopatrzymy się w dobre akcesoria do ćwiczeń. Warto poświęcić im trochę uwagi (przed zakupem) i rozważyć czy aby na pewno dane przedmioty są nam niezbędne.

Przekąski przed ćwiczeniami i po treningu

To co jesz ma ogromne znaczenie nie tylko dla Twojego zdrowia, wyglądu czy samopoczucia, ale także wpływa na twoją wydolność, siłę i wytrzymałość podczas treningu. Dlatego przy wysiłku fizycznym bardzo ważna jest zbilansowana dieta. Co więc jeść przed i po ćwiczeniach? Rad udzielają specjaliści z Kliniki diety Medlinea.

Pory posiłków przed ćwiczeniami
Optymalna pora na jedzenie przed ćwiczeniami to między 2 a 4 godziny przed treningiem, gdyż jest to najlepszy czas na strawienie pokarmu. Jednak przestrzeganie pór posiłków jest zależne od planu dnia i godzin, w których się trenuje. Stwierdzono, że wydolność podczas ćwiczeń trwających 35-40 minut, o intensywności od umiarkowanej do wysokiej, poprawia się po zjedzeniu niskotłuszczowego posiłku o umiarkowanie wysokiej zawartości węglowodanów.
Testowani ochotnicy byli w stanie biec znacznie dłużej niż ci, którzy zjedli posiłek więcej niż 4 godziny przed testem. Jeśli pozostawisz zbyt długi odstęp pomiędzy posiłkiem i treningiem, grozi ci hiperglikemia (zbyt niski poziom glukozy we krwi), która na pewno obniży twoją wydolność.
Produkty zalecane przed ćwiczeniami
Zdaniem Elżbiety Trojanowskiej, właścicielki Kliniki Diety Medlinea i specjalistki ds. żywienia: Najlepsze przed treningiem są produkty o niskim indeksie glikemicznym. Dostarczają one bowiem trwałej energii na cały czas ćwiczeń. Sportowcy spalają więcej tłuszczów podczas ćwiczeń, jeśli wcześniej zjedli posiłek o niskim indeksie glikemicznym. Może nim być, np.: płatki z otrębami lub owoce i mleko. To lepsze niż spożycie posiłku o wysokim indeksie glikemicznym - płatków kukurydzianych, białego pieczywa, dżemu i napoju sportowego. Przed ćwiczeniami pamiętaj więc o produktach o niskim indeksie glikemicznym, które powoli będą uwalniały się do krwi.
Przykładowe posiłki przed ćwiczeniami
- kanapka/bułka/bajgle/tortilla z kurczakiem lub rybą, serem, jajkiem albo masłem orzechowym i sałatką,
- ziemniaki w mundurku z fasolką, serem, tuńczykiem, sałatką colesław albo kurczakiem
- spaghetti z sosem pomidorowym, serem i warzywami
- kurczak z ryżem i sałatką
- ryby i placki ziemniaczane
Pamiętaj aby spożywać je między 2-ma a 4-ma godzinami przed treningiem.
Jednak gdy nie masz 2 godzin czasu, a chciałbyś ćwiczyć rano, najlepiej zjeść wtedy coś naprawdę lekkiego, np.:
- koktajl mleczny,
- jogurt,
- lub po prostu wypić rozcieńczony sok owocowy.


Po ćwiczeniach
Odbudowa glikogenu zajmuje średnio 20 godzin i zależy od stopnia wyczerpania jego zapasów, zasięgu uszkodzeń mięśniowych oraz ilości, typu i pory spożycia węglowodanów.
Długość czasu potrzebna na odbudowanie sił i zapasów glikogenu zależy od wielu czynników m.in. od:

• stopnia zmniejszenia zapasów glikogenu po ćwiczeniach. Im intensywniejsze ćwiczenia tym więcej zużywasz glikogenu. Po długich i wyczerpujących ćwiczeniach np. po maratonie regeneracja może trwać nawet tydzień.
• uszkodzeń mięśniowych. Pewne rodzaje aktywności, wśród których znajdują się np. ćwiczenia siłowe mogą spowodować uszkodzenia włókien mięśniowych. Uszkodzenia mieśni z kolei opóźniają gromadzenie glikogenu, toteż całkowite jego uzupełnienie może zająć aż 7-10 dni.
• ilości węglowodanów i pory posiłków. Ilość węglowodanów jest dostosowana indywidualnie, a utracone węglowodany najlepiej uzupełnić możliwie jak najszybciej po ćwiczeniach, gdyż właśnie wtedy glikogen gromadzi się w najszybszym tempie. Podczas pierwszych 2 godzin regeneracja jest najszybsza - w przybliżeniu 150% czyli 1,5 raza szybsza, niż wynosi normalne tempo.
• wytrenowania i poziomu kondycji. Wydajność w uzupełnieniu glikogenu poprawia się automatycznie wraz z nabywanym doświadczeniem sportowym i podnoszonym stopniem kondycji. Dlatego spożywając tę samą ilość węglowodanów, początkujący sportowiec potrzebuje więcej czasu niż doświadczony.

Ile węglowodanów?
Należy dostarczyć 1g węglowodanów na kilogram masy ciała w pierwszych 2 godzinach po ćwiczeniach. Dlatego jeśli nawet skończy się trening późno wieczorem nie należy kłaść się spać z pustym żołądkiem. Powinno się najpierw rozpocząć proces regeneracji - czyli uzupełniania glikogenu - radzą specjaliści z Kliniki Diety Medlinea.
Produkty zalecane po ćwiczeniach
Jeśli trenujesz intensywnie codziennie lub nawet dwa razy dziennie, pamiętaj o spożywaniu produktów o wysokim IG w pierwszych 2 godzinach po ćwiczeniach. Jeżeli trenujesz niezbyt intensywnie, raz dziennie lub rzadziej, wybieraj produkty o niskim IG, gdyż zwiększają one wytrzymałość i wydolność podczas następnych treningów.

Udowodniono, że najlepiej jest łączyć białka z węglowodanami i to jest najskuteczniejsza metoda w procesie odbudowy glikogenu. Połączenie białek i węglowodanów sprzyja uwalnianiu się insuliny, która pobudza odnowę glikogenu mięśniowego. Zestawienie to, pobudza także transport aminokwasów do komórek mięśniowych, czyli intensyfikuje syntezę białek.
Przykładowe przekąski po ćwiczeniach
Powinny zostać zjedzone w ciągu 2 godzin po ćwiczeniach:
- 1-2 porcje świeżych owoców z mlekiem,
- koktajl owocowy,
- kanapka z serem białym i dżemem,
- kilka ciastek ryżowych z dżemem albo masłem orzechowym i twarożkiem.
W przypadku ćwiczeń o umiarkowanej wysokiej intensywności trwającej dłużej niż 60 minut picie napojów sportowych z węglowodanami w ilości 30-60 g może pomóc w wydłużeniu
utrzymania intensywności ćwiczeń i opóźnić zmęczenie.
Codzienna dieta
Najlepiej by codziennie wybierać produkty o niskim IG obejmujące 4-6 małych posiłków. Sprzyja to skutecznej odbudowie glikogenu mięśniowego, a także zwiększa sytość i kontrolę apetytu oraz ułatwia osiągnięcie prawidłowej wagi.

FBW Full Body Workout

FBW (Full Body Workout) Jest to niezwykle efektywna metoda, pozwalająca bardzo szybko zdobyć upragnioną masę mięśniową. Jest to idealny trening dla osób początkujących ale i zaawansowani ?pakerzy? nie maja powodu zrażać się do niego, gdyż zapewnia naprawde dobre efekty.

Główną idea tego treningu jest ćwiczenie wszystkich grup mięśniowych każdego dnia spędzonego na siłowni. Ćwiczymy 3 lub 4 razy w tygodniu w zależności od naszego stażu. Na każda partie mięśni wykonujemy 2-3 serie (na początku polecam robić 2) podstawowego dla danej partii ćwiczenia (np. dla klatki wyciskanie na płaskiej). Zaczynamy od największych grup mięśni według kolejności Nogi, Plecy, Klatka potem lecimy już według uznania. Wyjątkiem od tej reguły jest ćwiczenie w pierwszej kolejności partii która jest dla nas najważniejsza (tzw. priorytet).
Metoda ta jest idealna dla osób które wracają na siłownie po dłuższej przerwie od ćwiczeń siłowych
Korzyści treningu FBW
- Łatwe nadawanie priorytetu grupą mięśniowym poprzez umieszczanie ich na początku treningu.
- Jest to dynamiczny trening, który nie pozwala na nudzić się na siłowni, dzięki ciągłej zmiennie partii.
- Ładnie, szybko wchodzi masa po 2-4 tygodniach, będziesz zadowolony z efektów (oczywiście przy odpowiedniej diecie)
- Dzięki częstszemu ćwiczeniu każdej grupy mięśni nie stają się one miękkie Twoja sylwetka będzie większa a mięśnie napuchnięte
Co możemy osiągnąć przez ćwiczenie treningiem typu FBW?
Jest to trening, który może być ukierunkowany na masę jak i na redukcje. Można rozwinąć nim również wytrzymałość mięśniową. Nie polecam go jednak tym którym zależy głownie na sile. Doskonale nadaje się dla osób uprawiających już inne sporty, traktujących siłownie jako dodatek.
Główne założenia treningu FBW:
- Ćwiczymy 3 razy tygodniowo.
- W planie umieszczamy przede wszystkim ćwiczenia podstawowe. Na ćwiczenia izolowane nie ma tutaj miejsca
- Ilość serii:
Do 9 serii na duże grupy mięśniowe w ciągu tygodnia
Do 6 serii na małe grupy mięśniowe w ciągu tygodnia
-Ilość powtórzeń powinna się kształtować:
6-12 powtórzeń, jeśli celem jest masa
12-15 powtórzeń, jeśli celem jest wytrzymałość
Przerwy miedzy seriami
1 minuta jeśli celem treningu jest wytrzymałość i siła.
2 minuty jeśli celem treningu jest masa.
Oczywiście wszystko można modyfikować według własnego uznania. Pamiętaj najlepszym doradcą jest twoje własne ciało i to ono powie ci co należy dodać, wydłużyć czy skrócić
Kolejność partii w treningu
Różne metody
1) Zaczynamy od partii największych do najmniejszych (nogi- plecy- klatka piersiowa- barki- bicepsy- tricepsy )- Jest to chyba jeden ze skuteczniejszych i popularniejszych układów partii
2) Układamy partie po kolei ze sobą współpracujące (klatka piersiowa- barki- tricepsy- plecy -nogi- bicepsy lub odwrotnie plecy- nogi- bicepsy- klatka- barki- tricepsy)
3) Na początek partie priorytetowe- Wersja dla osób z większym doświadczeniem lub wyraźnie odstającymi od innych partiami.
Istnienie metody FBW 15-10-5:
Jest to metoda, która ma na celu wykorzystanie 3 zakresów ilości powtórzeń. Zaskakuje ona mięśnie, co chwile nowymi bodźcami w postaci zmiany ilości powtórzeń. Jak ją wykorzystać? Jeżeli nasz cykl na FBW trwa 6 tygodni to można powtórzenia podzielić tak:
1-2 tydzień 15 powtórzeń
3-4 tydzień 10 powtórzeń
5-6 tydzień 5 powtórzeń
Jeśli ćwiczymy 3 razy tygodniowo to można tez podzielić:
I sesja treningowa w tygodniu- 15 powtórzeń
II sesja treningowa w tygodniu- 10 powtórzeń
III sesja treningowa w tygodniu- 5 powtórzeń
Ilość zestawów ćwiczeń, jaka jest nam potrzebna?
Każdy ma swoje upodobania. Można ćwiczyć jednym zestawem (dokładnie taki sam trening na każdej sesji treningowej), dwoma zestawami (Dwa różne zestawy ćwiczeń, którymi trenuje się na przemiennie. Jedna sesja zestaw A, druga sesja zestaw B, kolejna sesja zestaw A itd.). Można ćwiczyć nawet trzema zestawami, lecz jest to uzasadnione tylko w szczególnych przypadkach.
Jak rozłożyć sobie zestawy?
1. Jeden zestaw:
Na każdej sesji wykonujemy ten sam trening
2. Dwa zestawy:
a) Dwa razy w tygodniu:
I sesja- A
II sesja- B
Trzy razy w tygodniu:
Tygodnie parzyste:
I sesja- A
II sesja- B
III sesja- A
Tygodnie nieparzyste:
I sesja- B
II sesja- A
III sesja- B
c) Cztery razy w tygodniu:
I sesja- A
II sesja- B
III sesja- A
IV sesja- B
3. Trzy zestawy:
a) Dwa razy w tygodniu:
Nie stosuje się takiej ilości zestawów przy takiej ilości sesji treningowych w tygodniu.
Trzy razy w tygodniu:
I sesja- A
II sesja- B
III sesja- C
c) Nie stosuje się 3 zestawów dla 4 sesji.
Przykładowy trening na masę 2 zestawy (3 sesje treningowe w tygodniu) by georgu
A
Klatka piersiowa:
- Wyciskanie hantli na skosie 3s
Barki:
- Wyciskanie hantli 2s
Tricepsy:
- Pompki na poręczach 2s
Plecy:
- Martwy ciąg 2s
- Podciąganie na drążku 2s
Nogi:
- Prostowanie nóg w siadzie 2s
- Uginanie nóg w leżeniu 2s
Bicepsy:
- Uginanie ramion ze sztangą 2s
B
Klatka piersiowa:
- Wyciskanie sztangi płasko 3s
Barki:
- Military press 2s
Tricepsy:
- Prostowanie ramion na wyciągu 2s
Plecy:
- Wiosłowanie sztanga 2s
- Unoszenie z opadu 2s
Nogi:
- Przysiady ze sztanga 2s
- Uginanie nóg w leżeniu 2s Bicepsy:
- Uginanie ramion ze sztangielkami w chwycie młotkowym 2s
Przykładowe FBW na masę - 1 zestaw (3 sesje treningowe w tygodniu) by georgu
Nogi: Przysiady ze sztanga na barkach 3s
Plecy: Wiosłowanie sztanga 3s
Klatka: Wyciskanie sztangi na skosie 3s
Barki: Wyciskanie sztangi zza głowy 2s
Biceps: Uginanie ramion ze sztanga 2s
Triceps: Wyciskanie sztangi wąsko 2s
Przykładowe FBW na masę z elementami dynamiki- 1 zestaw (3 sesje treningowe w tygodniu) by georgu
Przysiady 3s
Clean & Jerk 3s
Wyciskanie sztangi płasko 3s
Podciąganie na drążku szerokim nachwytem 3s
High Pull 3s
Uginanie ramion ze sztangą 2s